Edda Björg gæti alveg hugsað sér að verða rithöfundur

Edda Björg Einarsdóttir sæl í sveitinni. AÐSEND MYND

Lífið er fullt af leikjum og nú á meðan á EM2022 í knattspyrnu fer fram hefur staðið yfir súpereinfalt og skemmtilegt átak fyrir krakka undir yfirskriftinni Tími til að lesa. Þátttakendur gerðu samning um að lesa heilan helling meðan á keppninni í Englandi stendur og skrifa fullt af skemmtilegum boltasögum. Nú í vikunni fékk Edda Björg Einarsdóttir, tíu ára (en alveg að verða ellefu), frá Syðra-Skörðugili í Skagafirði, óvænt símtal frá Gunna Helga, uppáhalds rithöfundinum sínum. Hann tilkynnti henni að hún væri sigurvegari í sögukeppni Tíma til að lesa og vinningurinn var ekki af verri endanum – ferð á landsleik með íslenska kvennalandsliðinu.

Feykir lagði nokkrar spurningar fyrir sigurvegarann sem er dóttir Sólborgar Unu, héraðsskjalavarðar, og Einars Eðvalds, minkabónda og formanns byggðarráðs Skagafjarðar. Edda Björg gengur í Varmahlíðarskóla. Edda tjáði Feyki að sagan væri um 11 ára stelpu sem fer með foreldrum sínum á leik Íslands og Frakkland á EM kvenna en söguna kallaði hún Vandræði á EM.

Varstu eldsnögg að semja söguna og hvernig datt þér söguþráðurinn í hug? „Var frekar snögg að semja hana en varð að bíða með að klára lokakaflanum þar til leiknum var raunverulega lokið. Ég hafði verið að ræða við mömmu mína stuttu áður hvað maður myndi gera ef foreldrar manns kæmu frá sitt hvoru landinu.“

Gerir þú mikið af því að semja sögur? „Já já, geri soldið að því að semja sögur.“

Hvaða bækur finnst þér skemmtilegastar? „Mér finnst bækurnar eftir Gunnar Helgason skemmtilegastar.“

Er draumurinn að verða rithöfundu? „Ég gæti alveg hugsað mér að verða rithöfundur en er ekki búin að ákveða það.“

Hefur þú áhuga á fótbolta - áttu þér eitthvað uppáhaldslið? „Já, ég hef mikinn áhuga fótbolta. Æfi með Tindastól. Ætli uppáhaldsliðið sé ekki bara íslenska landsliðið.“

Hver er í mestu uppáhaldi í íslenska kvennalandsliðinu og fylgdist þú með leikjum Íslands á EM? „Já auðvitað horfði ég á leiki Íslands á EM. Ætli Dagný Brynjarsdóttir sé ekki minn uppáhalds leikmaður í liðinu en það er erfitt að velja bara einn leikmann.“

Hlakkar þú til að fara á leikinn? „Hlakka mjög til að fara á leikinn. Pabbi og mamma fara með mér í ferðina og vonandi getum skoðað eitthvað fleira því ég hef aldrei farið til Hollands,“ segir Edda Björg að lokum en hún spáir Englandi sigri á EM. Hún gaf Feyki góðfúslegt leyfi til að birta vinningssöguna, Vandræði á EM.

Hlekkur á símaspjall Gunna Helga og Eddu Bjargar >

- - - - - -

VANDRÆÐI Á EM

1. kafli

SURPRISE

„SURPRISE!“ sagði pabbi um leið og hann rauk inn i herbergið mitt. Ég opnaði augun stirðlega og leit á pabba sem hélt á tveimur flugmiðum og veifaði þeim hátt yfir höfði sér. „Við erum að fara til Englands að horfa á leikinn hennar Svandísar.“„Erum við að fara til Englands að horfa á leikinn?“ sagði ég og glaðvaknaði. „Já elskan, pakkaðu dótinu þínu, við eigum pantað flug eftir fimm klukkutíma.“ „Ertu ekki að grínast?“ sagði ég og hoppaði upp úr rúminu minu og knúsaði pabba. „Ertu að segja satt?“ spurði ég, ennþá ekki alveg viss hvort pabbi væri að grínast í mér. „Ég er hundrað prósent viss,“ sagði pabbi og var svo glaður að hann réði sér ekki fyrir kæti. „Farðu að pakka dótinu þínu, við megum ekki vera sein i flugið,“ sagði pabbi glaðlega um leið og hann labbaði út úr herberginu mínu til að klæða sig sjálfur enda bara i náttbuxum og slitnum bol. Svo mætti hann einnig reyna að greiða rauða lubbann sinn.

Mamma og pabbi voru eins og svart og hvítt. Pabbi var frekar hávaxinn og minnti helst á tröll á meðan mamma var lágvaxin, næstum því dvergvaxin, dökkhærð og fíngerð, enda frá Frakklandi. Þau höfðu kynnst í Háskóla Íslands, orðið svakalega skotin í hvort öðru og ég varð til. Nú voru þau ekki lengur skotin í hvort öðru, mamma flutti aftur til Frakklands og var nýkomin með nýjan kærasta, hann Hugo. Mamma var oft búin að reyna sannfæra mig um að koma og búa hjá sér í Frakklandi en ég harðneitaði. Mér fannst gott að búa á Íslandi, þar voru allir vinir mínir, fótboltaliðið mitt, Snati sæti hvolpurinn minn, amma og afi og auðvitað pabbi. Einhver varð nú að passa hann. Og miðað við hvað hann var klaufalegur á stefnumótum var ekki líklegt að hann nældi sér í kærustu alveg í bráð. Og svo hringdi síminn...

2. kafli

Símhringingin

„Hæ elskan. Ég er með frábærar fréttir,“ sagði mamma með sínum franska hreim. „Nú hverjar eru þær?“ spurði ég. Æ nei, ekki biðja mig enn eina ferðina hvort ég vilji flytja til Frakklands hugsaði ég og gretti mig svolítið. „Við erum að fara í stelpuferð til Englands til að horfa á leikinn hennar Bilbault. Manstu ég var búin að segja þér frá henni - frænka Hugo?“ Ég svaraði: „Já, hún, þessi brúnhærða!“ - Ég mundi ekkert eftir henni og fannst þetta góð vörn hjá mér. „Já, einmitt hún,“ sagði mamma og bætti svo við: „Ertu ekki til í þetta?“ Mér vafðist tunga um tönn – hvað átti ég að segja – pabbi var búinn bjóða mér á sama leik – þau þekktu bæði leikmann í hvoru liði og héldu auðvitað með sitt hvoru liðinu. „Ræddu við pabba,“ sagði ég óörugg. Mamma svaraði: „Eins og þú vilt – ég ræði við hann.“ Ég rétti pabba símann – þetta yrði nú eitthvað, þriðja heimsstyrjöldin í uppsiglingu.

Ég gekk fram í eldhús en heyrði óminn af rifildi þeirra. Ég heyrði pabba segja: „Ég var búinn að bjóða henni á undan þér enda heldur hún alveg örugglega með Íslandi,“ svo þagði pabbi nokkra stund. Mamma var pottþétt að lesa yfir pabba. Eftir smá þras fóru þau að „sættast“ og reyndu að tala á rólegu nótunum við hvert annað. Svo kom pabbi inn í eldhús. „Við förum öll saman á leikinn á morgun, við hittum mömmu þína við leikvanginn,“ sagði pabbi þreytulegur en reyndi að bera sig vel. Ó nei - þetta verður vesen hugsaði ég meðan ég skóflaði upp í mig Cheeriosinu.

3. kafli

Vandræðalegt!

Pabbi leit á klukkuna áhyggjufullur – mamma var sein eins og alltaf. „Þessi Frakkar kunna ekki á klukku,“ muldraði pabbi fyrir munni sér. Þá sáum við mömmu koma út úr mannþrönginni. Hún var í bol merktum Frakklandi á meðan pabbi var í íslenska búningnum. Ég var bara ég sjálf, í svarta nike bolnum mínum og reyndi að halda kúlinu. Ég vildi ekki særa annað þeirra með því að velja eitt lið. Mamma leit á mig hissa. „Af hverju komstu ekki í flotta franska landliðsbolnum sem ég gaf þér í jólagjöf,“sagði mamma með þessum skrýtna franska hreim, augljóslega örlítið sár. Þá sagði pabbi: „Í fyrsta lagi, afhverju ertu svona sein og í öðru lagi þá má hún bara vera í því sem hún vill." Pabbi var augljóslega pirraður en reyndi að vera rólegur sem gekk nú ekki sérstaklega vel. Hann andaði djúpt til að róa sig niður. „Jæja, eigum við að koma inn á leikvagninn", sagði ég um leið mamma var búin að knúsa mig. „Já endilega,“ sagði mamma og við gengum af stað.

Þegar að við komum inn á leikvanginn þá vildi mamma sitja hjá Frökkunum og en pabbi hjá Íslendingunum. Mér leið eins og þau væru að toga í sitt hvora hendina á mér og myndu toga þar til handleggirnir slitnuðu af mér. „Hvað með að sitja á hlutlausu svæði?“ spurði ég. Þau samþykktu það með semingi. Við fórum að velja okkur sæti. Mamma vildi setjast fremst til að vera næst leiknum en pabbi hélt að það væri best að vera aftast því þar hefði maður góða yfirsýn. Guð minn góður, þau rífast yfir öllu hugsaði ég og reyndi að sleppa því að ranghvolfa í mér augunum. „Setjumst bara í miðjuna,“ sagði ég ákveðin og þangað héldum við. Hvernig stóð á því að ellefu ára stelpa þyrfti að halda friðinn hjá tveimur fertugum?

Leikurinn byrjaði ekki vel hjá Íslendingum. Á fyrstu mínútunni skoruðu Frakkar og mamma fagnaði eins og brjáluð. Við pabbi vorum ekki jafn sátt en ég var búin að ákveða að fagna bara inni í mér þegar liðin skoruðu. Mamma og pabbi fóru að pexa út af bókstaflega öllu. Á sama tíma gekk Íslendingum ekki vel inn á vellinum, náðu í mesta lagi fimm sendingum og þá náðu Frakkarnir boltanum. Svo tæklaði ein í íslenska liðinu frænku Hugos og hún fór slösuð út af. Mamma varð alveg snar en ég sá að það hlakkaði svolítið í pabba og það kom smá glott á varir hans. Nú jókst rifildrið heldur og minnti nokkuð á leikinn sjálfan. Mamma renndi sér í tæklingu á pabba og hann reyndi að verjast með léttri gabbhreyfingu og snéri vörn í sókn. Fólk var farið að gefa okkur auga og ég skammaðist mín niður í tær. Mamma virtist hafa yfirhöndina en í blálokin fékk pabbi víti og skoraði. Pabbi fagnaði og svipurinn á mömmu var ekki góður. En nú var mér nóg boðið – ég sagði hátt og skýrt: „Stopp! Ef þið hættið þessu ekki mun ég halda með Ítalíu hér eftir.“ Mamma og pabbi steinþögnuðu og hrópuðu „Ítalíu“ frekar hissa. Ég útskýrði fyrir þeim hvernig mér leið og þau dauðskömmuðust sín bæði tvö, knúsuðu mig og sömdu um jafntefli – alveg eins og leikurinn sjálfur fór.

E N D I R