Þegar óskirnar rætast - Áskorendapenninn Jóhanna Helga Halldórsdóttir, Brandsstöðum

Árið 1996 fórum við hjónin í ferðalag vestur á firði með Karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps og eins og lög gera ráð fyrir í svoleiðis ferð, var víða sungið, meira að segja uppi á Látrabjargi, þó eiginlegir tónleikar kórsins hafi verið á Patreksfirði, Þingeyri og Ísafirði.  Ég heillaðist alveg af Vestfjörðunum og þessum mögnuðu slóðum sem við fórum um og hafði lengi verið forvitin um ýmislegt þarna, aðallega vegna þess að föðurfjölskylda mannsins míns bjó fyrir vestan í margar kynslóðir.  Þegar ferðahópurinn sigldi í sól og blíðu inn Ísafjarðardjúpið, með viðkomu í Vigur, þá fór að bæra á sér einhver ósk.  Þrá um að komast á söguslóðirnar í Selárdal til að skoða listaverk Samúels Jónssonar á sjávarkambinum og líta augum húsið hans Gísla á Uppsölum.  Enn stærri var þó óskin mín um að komast niður á Rauðasandinn, sem ég hafði bæði lesið margt um og heyrt enn meira um.  Fegurðina, hryllinginn, einangrunina og morðin á Sjöundá, svo eitthvað sé nefnt.

Mynd: Fimmtugakonan og föruneyti hennar í Selárdal.

Árið 2002 rættist hluti af óskinni minni þegar við fjölskyldan heimsóttum Vestfirðina í annað sinn og fórum þá að skoða Ingjaldssandinn og Selárdalinn.  Það var gaman að koma á Ingjaldssand og drekka kaffi í Brekku. En mér fannst sorglegt að koma í Selárdal þar sem verk Samúels voru í skelfilegri niðurníðslu, en þá var þó eitthvað byrjað að vinna í því að heiðra minningu hans og safna fjármagni til að gera við stytturnar og dytta að húsinu og kirkjunni hans, sem hann byggði utan um altaristöflu.

Árið 2017, í fyrrasumar, þegar stóð til að ég yrði fimmtug, ákvað ég að freista þess að láta óskina mína gömlu um að komast niður á Rauðasandinn rætast og bað stórfjölskylduna að gefa mér það í afmælisgjöf, ef þau gætu og vildu, að koma með mér vestur á firði í nokkra daga.  Ég hafði þá í nokkur ár séð fyrir mér að ég yrði fimmtug á Rauðasandinum og svo myndi ég drífa mig upp í Selárdal daginn eftir og ákvað að skella þessu á ættingja mína.

Svo fór sem fór.  Þið vitið hvernig þetta er þegar óskirnar rætast, tilfinningin er engu lík og það er gjörsamlega ómögulegt að lýsa henni.  Við vorum eitthvað um þrjátíu manns að leika okkur á Rauðasandinum á Jónsmessunni 2017 og ég viðurkenni að það hjálpaði mér mikið að komast í gegnum fimmtugsmúrinn.  Við fengum sól og kveðju frá Sigga Hlö og svo daginn eftir þegar hersingin brunaði upp í Selárdal, þá skein sólin allan daginn og það var hamingjusöm kona sem virti fyrir sér uppgerðu og nýmáluðu verkin hans Samúels á sjávarkambinum.  Það var líka hamingjusöm kona sem heimsótti Uppsalabæinn hans Gísla með föruneyti sínu þennan sumardag og heimsótti svo minjasafn Egils Ólafssonar að Hnjóti við Örlygshöfn, aðeins seinna í ferðinni.  Þá var hringnum lokað síðan 1996, en ferðalangarnir þá skoðuðu þetta magnaða safn undir leiðsögn Egils Ólafssonar, sem þá var enn sprækur og sprelllifandi.

Ég get ekki nógsamlega þakkað fólkinu mínu fyrir að gera þessa frábæru ferð að veruleika.

Óskirnar okkar eru nefnilega dýrmætar því þær eru hluti af okkur.  Svo ég segi við þig sem þetta lest:  Varðveittu óskirnar þínar og nærðu þrána sem ætlar að gera þær að veruleika.  Hlúðu að gleðinni sem felst í því að sjá fyrir þér ósk verða að veruleika.  Beindu huganum í þá átt sem þú veist að þú vilt fara.  Ekki hlusta á úrtöluraddir.

Og láttu svo slag standa.

Ég skora á systurdóttir mína, Heiðrúnu Ósk Jakobínudóttir, að taka við pennanum.

Áður birst í 27. tbl. Feykis 2018