Þuríður í Dhelí - Fjórir dagar eftir;O)

Ég fór í lumbarsprautuna í gær, mánudag og allt gekk vel. Ég var komin úr sprautunni kl. tvö og eiginlega svaf ég nánast til níu í morgun. Reyndar þurfti ég að liggja á bakinu í 6 tíma og mátti ekki hreyfa höfuðið bara augun, síðan mátti ég snúa mér. Læknirinn ráðlagði samt að ef ég gæti legið í sömu stöðu áfram þá væri það best. Minnug þess hvernig sprautan fór í mig síðast lá ég pinnstíf og skipti ekki um stöðu fyrr en um nóttina en þá var ég farin að finna til í bakinu af þessu hreyfingarleysi. Þar sem ég lá með höfuðið talsvert lægra en fæturna myndaðist þrýstingur í höfðinu en mér tókst að sofa þannig að þetta var allt í góðu. Ég var eiginlega viss um að ég myndi ekki sleppa, höfuðverkurinn og uppköstin myndu allt í einu dynja á mér en þar sem nú er komið kvöld og ég komin aftur á Green Park og búin að fara í höfuðolíunudd með Auði án þess að nokkuð gerðist þá er ég sloppin. Já, við stöllur drifum okkur í þetta frábæra höfuðnudd sem hársnyrtistofurnar bjóða hér og við komum afar sælar út, ég hafði reyndar pantað hárþvott en Auður ákvað að halda í olíuna og leyfa henni að næra hárið í einhverja klukkutíma. Við vorum að vonum endurnærðar eftir þetta enda náði höfuðnuddið fram í fingurgóma og niður á bak. Ég gleymdi alveg að segja frá því að ég fór í handsnyrtingu á eina stofunni hér um daginn og pantaði French Manicure. Rýmið var herbergi með nokkrum smáklefum  og í miðjunni var smárými þar sem mér var stillt upp. Ung stelpa sem mér fannst að gæti nú ekki verið eldri en 14 settist á stól fyrir framan mig og tók til við að nudda á mér hendurnar upp að olnbogum, hún hrúgaði á mig kremi sem ég var viss um að hún þyrfti að þurrka af mér en viti menn, allt hvarf þetta inn í húðina á mér. Næst þjalaði hún neglurnar til en talaði um að þær væru ansi litlar og lítið hægt að laga, jess æ nó, sagði ég bara og hrósaði henni fyrir hennar löngu og fallegu neglur. Hún sem sagt þjalaði og ýtti niður naglaböndunum og skóf undan nöglunum á mér, allt frekar svona dauflega gert, síðan tók hún til við að lakka, fyrst glært svo tók hún upp hvítt lakk og málaði brúnina á nöglunum, hún fór nokkrum sinnum yfir með hvítu og að lokum setti hún aftur glært. Is this ok, sagði hún, ég horfði á fína french manicúrið mitt, kannski ef ég held höndunum nógu langt frá mér, kannski lítur þetta þá vel út, hugsaði ég um leið og ég teygði frá mér hendurnar, en nei, þeir hefðu þurft að vera 10 metra langir handleggirnir á mér til að franska manikjurið yrði fallegt. Hvíta röndin sem átti að vera eins og hálfmáni var ótrúlega óregluleg og náði sumstaðar ansi langt inn á nöglina. Ég nennti samt ekkert að gera í þessu og borgaði 250 rúbíur fyrir fíneríið. Má ég sjá, sagði Auður, ég sperrti fram fingurna, enn fín, sagði hún og setti upp gleraugun, leit svo rannsakandi á fíneríið og fór að skellihlæja, Guð ég verð að taka mynd af þessu, stundi hún upp á milli hláturrokanna. Þarna sat ég semsagt orðin að athlægi fyrir pjattið. Hafði ætlað að fá rosa fallegar neglur, en fékk í staðin eitthvað sem leit út eins og fimm ára gömul frænka mín hefði komist í að mála á mér neglurnar. Það var náttúrlega ekki annað hægt en að hlægja að þessu. Við brunuðum í næstu búðarholu og keyptum lakkleysir og naglalakk, franska manikjurið var fjarlægt um leið og færi gafst. Í kvöld ætlar Auður að elda Ora kjötbollur og instant kryddhrísgrjón, við þurfum að klára það sem við bárum með okkur frá Íslandi áður en við förum heim aftur, okkar mestu áhyggjur nú eru hvað töskurnar okkar verða þungar, en við megum bara hafa 20 kg. hvor. Við erum samt búnar að finna ráð til að koma góssinu heim, og þá á ég náttúrlega við öll efnin sem Auður er búin að viða að sér, svo eru fáeinar flíkur sem ég á. Við vefjum okkur náttúrlega bara tvo góða túrbana og komumst þannig í gegn án vandkvæða. Reyndar væri gaman að sjá hvernig flugvallaliðið brygðist við, en að öllu gamni slepptu þá verður verkefni kvöldsins líklega að pakka niður og vigta til að sjá hvort við þurfum að klæða okkur í marga ganga af fatnaði eða hvort þetta kannski bara sleppur allt hjá okkur. Af mér er semsagt allt gott að frétta ég hef reyndar aukinn spasma þessa dagana þannig að mér er nú stundum nóg um en þetta hamlar mér ekki í æfingunum. Þegar ég kem heim er svo stefnan tekin á enn meira prógramm en áður í endurhæfingunni. Sjálfsagt á ég eftir að sakna kaótískrar Delhíborgar, vingjarnlegra vegfarenda og mjög svo jákvæðra og hressra læknanna hér að ég tali nú ekki um æsispennandi ferðalaga um götur borgarinnar. Reyndar hefur tíminn hér verið góður og ferðin gengið ótrúlega vel, við tvær höfum alveg massað þetta. Ég er afar þakklát sjúkraþjálfunni minni fyrir að hafa komið með mér, ljúfari herbergisfélagi og ferðafélagi er vandfenginn að undanskylinni móður minni. Hvað varðar miss Mollý, þá held ég að okkur Auði hafi prýðilega tekist að halda uppi merkjum hennar, enda svo gasalega flottar útsölurnar hérna og verðið sko, flíkin kostar bara ekki neitt, eða þá efnin sem búið er að strjúka hér og skoða, hanga svo vel, svo ótrúlega gott í þeim, svo næs og mjúk og kosta bara ekki neitt. Ég verð bara að segja að mikið hlakka ég til að sjá þegar efnin verða orðin að flíkum:O).