Horfnir safngripir í leitirnar eftir 50 ár

Gripirnir sem rötuðu heim. Rjómakannan, kotrutaflan og smjöraskjan. Mynd: BSK

Fyrir helgi barst Byggðasafni Skagfirðinga (BSK) sérkennilegur pakki í pósti, stílaður á safnið. Pakkinn var sendur frá Þýskalandi en honum fylgdi engin útskýring nema heimilisfang sendanda. Upp úr pakkanum komu þrír munir; rjómakanna úr tini, lítil útskorin smjöraskja og kotrutafla rennd úr hvalbeini. Starfsfólk safnsins skildi hvorki upp né niður í þessari sendingu en rjómakannan kom þeim þó kunnulega fyrir sjónir, hún var talin lík kaffikönnu og sykurkari sem eru í sýningu í Glaumbæ.

Grunsemdir starfsfólksins um rjómakönnuna reyndust vera réttar því þegar leitað var að kaffikönnunni og sykurkarinu í skrám safnsins, kom fram að settinu hafi fylgt rjómakanna. Við könnuna var skráð athugasemd; „hvarf af safninu 23. júlí 1970“.

Smjöraskjan reyndist vera merkt á botninum, ritað á hana var númerið 212. Við leit fannst askjan í skrám safnsins og passaði lýsingin við öskjuna sem kom upp úr pakkanum, fyrir utan það að samkvæmt lýsingunni voru saumar bilaðir, botninn laus og lokið klofið. En útlit er fyrir að askjan hafi verið lagfærð og saumuð, ef til vill af þeim aðila sem tók hana á sínum tíma.

Kotrutaflan var að öllu ómerkt en yfirgnæfandi líkur eru á því að hún sé einnig frá safninu því að hún er í sama stíl og aðrar töflur sem fylgja borðspili á safninu.

Ef maður leggur saman tvo og tvo má ætla að smjöraskjan og kotrutaflan hafi horfið á sama degi og rjómakannan, 23. júlí árið 1970.

„Við vorum náttúrulega mjög hissa á þessu og sáum strax að við þyrftum eiginlega að skrifa þessum manni í Þýskalandi og ég ætlaði bara að gera það bréfleiðis með þessari adressu [heimilisfangi] nema hún Ylfa [Ylfa Leifsdóttir, safnvörður í Glaumbæ] fór á stúfana og leitaði í þýsku símaskránni og fann símanúmer mannsins með því að nota nafnið og heimilisfangið sem fylgdi pakkanum“, sagði Inga Katrín Magnúsdóttir, verkefnastjóri BSK, í samtali við Feyki.

Inga Katrín hringdi þá í manninn og hafði Ylfu sér til halds og trausts vegna þýskukunnáttu hennar, en Ylfa er ættuð frá Þýskalandi.
„Ég sagði henni að ég myndi hringja í hann, en ef hann talaði enga ensku væri gott að hafa hana innan handar þannig að hún gæti þá stokkið inn í“, sagði Inga.

Inga spurði manninn hvort hann talaði ensku sem hann neitaði og lét hún þá Ylfu fá símann. Hann virðist hafa gert það sama því þegar að Ylfa tók upp tólið er einhver á línunni sem talar ensku við hana.

Maðurinn kvaðst hafa keypt þessa hluti á flóamarkaði og fylgdi þeim sú saga að þér væru frá þessu tiltekna safni á Íslandi. Ástæðan fyrir því að hann væri að senda þessa hluti núna til baka væri sú að hann væri orðinn gamall og enginn af hans afkomendum kærði sig um þessa hluti.

„Hann hafði ekkert meira um það að segja og við þökkuðum honum bara kærlega fyrir sendinguna“, sagði Inga Katrín að lokum í samtali við Feyki.

/SMH