Þuríður Harpa -Komin heim

Enn og aftur er ég komin heim, ferðin heim gekk afar vel og landið okkar kalda tók á móti okkur klætt hvítu og blés nokkrum snjókornum í tilefni dagsins. Jón bróðir sótti okkur á völlinn, búin að pússa bílinn minn, þessi elska. Um kvöldið fékk ég langþráðan ísl. fisk og gæs hjá móður minni, ég kunni mér ekki hóf og borðaði yfir mig. Eftir 2 daga stopp í borginni lögðum við Auður í hann, síðasti partur ferðar sem spannaði rúman mánuð var hafinn. Eins og áður gekk okkur ljómandi vel, enda fylgdi pabbi okkur úr Reykjavík og norður á Krók og gott að vita af honum í nálægð ef eitthvað kæmi upp á. Við Auður eigum heimili stutt frá hvor annarri og þegar við renndum upp brekkuna og heimili okkar blöstu við var rétt eins og við værum að koma heim úr vinnunni, svo fjarlægt var Indland á þeirri stundu. Ég sótti dóttlu en hún hafði verið hjá vinafólki mínu þennan mánuð, mikið sem var gott að sjá hana aftur og sjá hvað henni hafði liðið vel á meðan ég var í burtu. Ég get alveg viðurkennt að ég var búin á öllum þegar ég hrundi niður í rúmið mitt um kvöldið og líklega sofnuð áður en höfuðið snerti koddann. Morguninn eftir byrjaði rútinan aftur, vinna og æfingar og ég þakkaði mínu sæla fyrir að vikan var stutt eða þrír vinnudagar. Sjúkraþjálfan mín var ekkert að hlífa mér í æfingunum morguninn eftir, enda hafði hún ekki komið höndum á mig allann tímann úti, aðeins fylgst með æfingunum hjá okkur Shivani. Henni fannst hún finna talsverðan mun, ég væri mun öflugri heldur en mánuði áður og jafnvel fannst henni hún greina nýja virkni í lærunum. Auðvitað vonum við að svo sé en tíminn mun leiða það í ljós. Ég er samt viss,ég er mun kröftugri og hef betri stöðuleika núna, við urðum ásáttar með að ég myndi reyna að bæta við mig æfingum heima amk. hálftíma á kvöldin. Framundan verður barátta hjá mér að framfylgja æfingarprógramminu heima, ég er oft orðin svo löt þegar komið er myrkur og finnst tíminn fljúga frá mér. Það var svoldið gaman að koma í sund aftur eftir þetta langa frí en vinkonur mínar, sem nýta sundlaugina á sama tíma og ég fögnuðu mér með lófaklappi, maður klökknar bara við svona móttökur. Þetta eru svo frábærar og hressar konur, sem alltaf eru tilbúnar að peppa mig upp og sýna þessu brölti mínu til betra lífs áhuga og sannarlega hefur mér þótt gaman og notalegt að mæta í sund með þeim þessa tvo daga vikunnar sem ég fer í það. Þarna sæki ég mér bæði andlegt og líkamlegt pepp – Takk stelpur.

Nú er laugardagur að kveldi kominn og ég er ein í kotinu, dóttla í afmæli og systir mín og maðurinn hennar farin aftur til borgarinnar eftir að hafa selt hér í dag fermingarkjóla og fleira fallegt, líklega mun hún koma aftur í mars í sama tilgangi. Á morgun ætla ég að sofa út og hvíla mig fyrir vikuna. Nú er enginn Auður til að færa mér í rúmið bleksterkt kaffi í morgunsárið, mér er alltaf spillt á þessum ferðalögum og er alltaf talsverðan tíma að ná mér eftir það. Auði þakka ég fyrir frábæran tíma í Delhí, ég tel mig afar heppna að hún skuli ekki hafa skilað mér þegar við komum heim, heldur ætla að fylgja mér og styðja mig áfram. Ég hef sagt það áður og veit það er aldrei ofsagt, ég er svo heppin að eiga góða að, fólkið mitt, mínir nánustu sem og samferðafólk mitt hér láta mig sannarlega finna að ég er ekki ein.