Þuríður í Delhí - Þegar vika er eftir

Þegar vika er eftir, spáir maður talsvert í hvernig sniðugast sé að eyða tímanum sem eftir er, engin sérstök niðurstaða hefur komið í það enn. Í gær skruppmum við enn eina ferðina í moll bara til að tékka á hvort nokkur búð hafi orðið útundan hjá okkur. Við lifðum af æsilegustu bílferð ever á leiðinni heim. Reyndar þekkti ég bílstjórann, hafði farið með honum nokkrum sinnum áður. Við Auður vorum einmitt að ræða hvað það væri gott að vita hver bílstjórinn er þegar hann fór að spjalla á sinni bjöguðu ensku. Hann sagðist hafa keyrt mér þrisvar áður og spurði hvort þetta væri í þriðja sinn sem ég kæmi til Delhí. Hann sagði okkur Auði vera góðar konur og að honum líkaði ekki betlararnir. Auði varð það á að segja honum að hann væri góður bílstjóri, við það uppveðraðist hann svo að hann tók upp á að keyra drusluna í botn, bílar þutu hjá þar sem okkar góði bílstjóri sveigði og beygði bílnum stanslaust milli bíla og akreina. Snarhemlandi til að lenda ekki inn í næsta faratæki og svo gaf hann allt í botn. Mér var hreinlega orðið bumbult þar sem ég ríghélt mér í handfangið fyrir ofan hurðina. Auður leit á mig alveg hvumsa á þessu háttalagi og sagði hann hlýtur að vera drukkinn maðurinn. Mér varð ónotalega við, var þetta nú ekki einum of að kallfíflið væri fullur á leigubílnum. Hann endurtók aftur og aftur I am a good driver. Við biðum eftir stórslysi, hann fór þá að reyna að útskýra fyrir okkur að hann hefði eitthvert próf, og það hefði tekið hann fimm ár að ná því prófi, allt í einu segir Auður, hvað er maðurinn að segja var hann fimm ár að ná bílprófinu. Ég fór að skellihlægja, þetta var eiginlega drepfyndið, þarna hentumst við til og frá í bíl með manni sem var að öllum líkindum drukkin og hafði tekið bílprófið á fimm árum. Í því tilkynnir hann að við séum komin og hann ætlar að taka beygjuna inn á bílastæðið á tveimur hjólum áður en okkur tókst að blikka auga hafði hann snarhemlað, hann var hársbreidd frá því að keyra inní hliðin á bíl sem hafði ætlað fram úr um leið og bílstjórinn beygði. Sem betur fer sluppum við með skrekkinn, en á bílastæðinu lenti kallgreyið í þvílíkum leiðindum. Bílstjórinn sem hann hafði næstum klesst var kolvitlaus og hundskammað hann, Túk túk bílstjóri sem sá þetta blandaði sér í málið líka og skammaðist. Mennirnir í lobbýinu þurftu líka að leggja orði í belg þannig að háreystið var mikið. Ég komst loks út og við Auður þóttumst enn og aftur heppnar að komast heim á lífi. Í morgun máttum við sofa út, engin sjúkraþjálfun í dag við þurftum samt að vera komnar út fyrir 11 því það átti að fara að yfirfara lyftuna og hún því ógangfær til kl. 14. Við drifum okkur út í sólina og fórum á Green park að kaupa brauð. Um fjögur vorum við svo á leiðinni í Lodi garðinn en hann ætluðum við að skoða og svo að borða á Lodi restaurnatinum. Við fengum öryggisvörðinn til að ná í Túk Túk fyrir okkur, orðnar öllu vanar í umferðinni var þetta það sem við áttum eftir að prófa. Þetta er opið faratæki á þrem hjólum með dúk strengdum yfir þakið og það gengur fyrir gasi – mjög umhverfisvænt, mér tókst að komast upp í þetta og Auður sat með hjólastólinn svo héldum við af stað, þarna var enn ný upplifun á umferðinni hér og bara bráðskemmtileg. Við fórum fram hjá fíl og úlfalda sem þrömmuðu við hlið bílanna í umferðinni, hér kemur ekkert á óvart lengur. Lodí garðurinn er einskonar vin í eyðimörkinni, almennigsgarður með nokkrum aldagömlum grafhýsum sem eru afar fallegar byggingar. Lodi restauranturinn stóð undir væntingum og mæli ég hiklaust með honum. Loks er komin niðurstaða í sprautudag en ég á að mæta á mánudag.

Share