Þuríður komin heim - Síðasta sprautan búin næsta ferð eftir ár

Nú er síðasta sprautan búin og komið föstudagskvöld, við Auður búnar að prufupakka farangrinum og hún að standa með tösku á vigtinni. Allri umframvigt er troðið í handfarangur sem verður ótrúlega þungur á heimleiðinni:O). Ég fór í síðustu sprautuna í morgun, hafði misskilið hjúkkuna eitthvað, sem kom ansi pirruð niður í endurhæfingu rétt fyrir 11 og spurði hvað þetta ætti að þýða, hún hefði látið mig vita að ég ætti að vera klár kl. hálfellefu til brottfarar. Ég hafði hinsvegar verið skráð í tvöfaldan tíma hjá Shivanni, fyrst kl. 9 og svo kl. 10:30, við fengum skammir bæði ég og Shivanni. Við brunuðum af stað Auður rétt marði að fara í sturtu og svo þrumuðum við yfir á Gautam Nagar. Ég fór í Epidural sprautu en þá er sprautað undir ystu mænuhimnuna, sprautan gekk vel, ég fékk krampa í kviðinn eins og venjulega þegar stungið er þarna og smá sársaukaseiðing uppfyrir skaða en skaðinn er á T-7 og sprautan er sett inn á T-11 sem er vel fyrir neðan skaða. Eftir sprautuna sagði dr. Ashis mér að eftir um þrjá mánuði gæti ég átt von á að upplifa verulegar breytingar þ.e. eitthvað splunkunýtt kæmi fram. Þeir segja að skv. tölfræðinni sem þau hafa hér þá verði mestu breytingar hjá mænusköðuðum eftir 4-5 ferð. Hann bað mig um að slaka ekki á í æfingunum og nota sundlaugina vel, sagðist svo hlakka til að sjá mig að ári. Ég var búin að ræða við dr. Geetu um hvenær best væri að ég kæmi næst og hún talaði um 8 mánuði til ár. Ég reikna því með að taka mér hlé í ár frá Indlandi. Varðandi þessa ferð núna þá hef ég ekki orðið vör við neitt nýtt, nema ef vera skildi að spasminn er kröftugri og kemur oftar og ég finn nýja tilfinningu niður í fætur, ekki eðlilega tilfinningu eins og áður en ég lamaðist heldur finn ég fyrir mér á annan hátt. Meiri bruni niður í fætur, mér finnst strekkjast á vöðvum jafnvel finn ég betur fyrir þegar þrýst er þéttingsfast á fótleggi og fætur. Þær hreyfingar sem ég þegar gat framkvæmt get ég nú gert af meiri krafti, eins og að sparka í boltann, þar næ ég talsvert kröftugri spyrnu, not a bene miðað við lamaðan einstakling. Mér finnst ég hafa tekið framförum á boltanum og svo er ég með nýja æfingu sem er þannig að ég set fæturna alveg undir mig og er með svona armbeygjustatíf sitthvoru megin við mjaðmirnar, held mér í statívin og lyfti svo rassinum upp, þetta gengur betur núna en þegar ég byrjaði fyrir mánuði síðan. Síðan er önnur ný æfing en þá er spelkan tekin af öðrum fætinum í einu og ég á að reyna að spenna hnéð, sú æfing gengur líka betur nú en fyrst en ég á langt í land með að geta læst hnénu og haldið því, eins og stefnt er að. Þolinmæði er örugglega það sem ég þarf mest að nota nú eins og áður. Í heildina er þessi ferð búin að vera stórfín, ég hef verið ágætlega upplögð og aldrei veik. Ég hef fengið þær sprautur sem ég átti að fá og nú er bara að láta tímann leiða í ljós hver ávinningurinn verður. Við Auður erum búnar að eiga góðan tíma hér saman, hún hefur séð að hér er heiðarlega staðið að málum og enginn að reyna að plata okkur. Ég er eins og ég hef áður sagt þátttakandi í tilraun, hvernig hún tekst til verður bara að koma í ljós. Ég þarf hinsvegar að vinna vel í endurhæfingunni og það er ýmislegt sem Auður pikkar upp hér og heldur áfram að vinna með þegar við komum heim. Dr. Geeta talaði um að ég ætti að pressa mig eins langt og ég gæti, hafa fjölbreyttar æfingar sem reyna á mig að ystu mörkum. Það verður semsagt nóg að gera þetta ár þar til næsta ferð er áætluð. Í fyrrakvöld fórum við á indverskan veitingastað hér í göngufæri frá hjúkrunarheimilinu, svona 10 mín. labb, þarna fengum við alveg stórfínan indverskan mat í fyrsta sinn síðan við komum hingað, ánægjulegt að uppgötva þennan stað hér í næsta nágrenni eftir allan þennan tíma. Í gær lögðum við land undir fót og fórum í ferð til Taj Mahal, við lögðum af stað kl. hálfátta og vorum komnar aftur heim rétt fyrir hálftíu um kvöldið, langur og skemmtilegur dagur. Indland er ótrúlegt og þrátt fyrir að ég hafi farið þetta einu sinni áður þá naut ég þess virkilega núna, vitandi nokk hverju ég ætti von á og vera þannig útbúin að ég þyrfti ekki að nota klósett nema til að tæma pokann. Bara þessi útbúnaður veitti mér talsvert frelsi sérstaklega í þessari ferð. Við fengum afar viðkunnalegan eldri mann sem bílstjóra og þekkti ég aftur sama bílstjóra og ég hafði fengið í fyrstu ferð minni hingað. Við spjölluðum heilmikið við hann þó við skyldum ekki allt sem hann sagði, hann var úr fjallahéraði á norður Indlandi en hafði búið í Delhí í 24 ár. Hann var giftur og átti börn 11 og 13 ára gömul og fjölskyldan bjó í fjallahéraðinu. Hann vann hér í sirka sjö mánuði á ári en var svo hjá fólkinu sínu í 5 mánuði eða yfir heitastu mánuði og monsún. Við sem héldum að maðurinn væri að nálgast sextugt urðum heldur kindarlegar þegar hann sagði okkur að hann væri 42 ára. Allt í einu fannst mér ég vera eldgömul, enda 2 árum eldri en þessi maður sem ég hélt að væri nærri 20 árum eldri en ég. Við fengum fínan leiðsögumann í Agra sem fræddi okkur um Taj Mahal og sjálfan sig, viðkunnalegur ungur maður. Hann er múslimi og sagði að fyrir sér væru allir jafnir sama hvaða trúarbrögð þeir iðkuðu, hann sagðist lesa kóraninn og fara með bænir tvisvar á dag en skildi hinsvegar afskaplega lítið í arabísku en bænirnar eru á arabísku og kóraninn sem hann les líka. Okkur fannst það dáldið fyndið. Agra er ögn frábrugðin Delhí, ég kann samt ekki að skýra hvernig, þarna er ótrúlegur sóðaskapur og húsin mörg hálfgerðar rústir, jú líklega sáum við meira af stærri og fínni íbúðablokkum og hótelum heldur en við sjáum hér. Vissulega er Agra óþrifaleg og öll þorp sem við keyrum í gegnum á leiðinni þangað eru ótrúleg, allstaðar eru þessir ótrúlegu hjallar sem erfitt er að ímynda sér að séu mannabústaðir, kýr, svín og hænsn virðast lifa inn á mannfólkinu í þessum bústöðum og fólkið notar greinilega þurrkaðan kúaskít til upphitunar því við sáum marga stafla að hringlaga skítakökum. Á veginum eru farartækin margvísleg og yfirleitt yfirhlaðin af fólki eða farmi í einum túk túk komast 20 indverjar fyrir, algjörlega óskiljanlegt fyrir okkur íslendingana. Vöruflutningabílar eru yfirhlaðnir með gríðarleg hlöss og meira segja úlfaldaræfill þvældist eftir veginum með ótrúlegan stafla af heyji, við hlið hans gekk eigandinn sem var að fara milli þorpa að selja heyjið. Hlaðnir asnar urðu á vegi okkar, setnir af eigendum sínum, menn með dansandi apa og slöngutemjarar. Menn að hægja sér í vegakantinum og í sveitinni léku börnin sér í krikket eða boltaleikjum. Konur í marglitum saríum báru eldiviðinn heim á höfðinu eða aðrar byrðar. Mikil verslun var í gangi, hér reyna allir að selja eitthvað. Það er fátt sem gleður augað hér nema ef vera skyldi litaglaðir og fallega mynstraðir saríar, skrautlegir túk túkar og börn að leika sér. Mannabústaðirnir myndu ekki hæfa neinum dýrum heima á Íslandi, allavega ekki þeir sem birtust okkur meðfram veginum á leiðinni til Agra. Á ökrunum sáum við einn og einn bænaturn og svo pínu hálmhús sem ætluð eru til að skýla kúm og bændum í mestu sólarhitum og svo í monsúnrigningum, einhvernveginn gengur þetta þjóðfélag upp, hér er enginn á atvinnuleysisbótum heldur þurfa menn að vinna til að lifa og fólk virðist ótrúlega útsjónasamt með það. Í Agra fórum við í heimsókn í marmaraverksmiðju, þar sem menn sitja og fella munstur úr gimsteinum inn í marmara-borð, skrín, platt o.fl. o.fl. Þetta er ótrúleg nákvæmnisvinna og öll unnin í höndum. Þarna eru handverksmenn að störfum komnir í beinan legg frá þeim sem unnu við Taj Mahal, þetta er 24 kynslóðin. Þessir menn læra handverkið strax sem börn og skila handverkinu við þessa ótrúlegu handavinnu áfram til afkomenda sinna. Þeir varðveita einnig leyndarmál sem er hvernig límið er samansett en enn þann dag í dag er verið að nota sömu uppskriftina og notuð var í Taj Mahal. Mógúllinn sem lét gera Taj Mahal umbunaði handverksmönnum sínum þannig að þeir eiga heima í hverfi við hliðina á Taj Mahal. Á hverjum föstudegi er Taj Mahal lokað en það er til þess að þetta fólk sem á heima í hverfinu geti farið í friði að musterinu sem er við hliðina á Taj og beðist fyrir. Reyndar er Agra friðuð fyrir verksmiðjum, hún er þekkt fyrir handverksiðnina, þarna starfa allir við handverk. Við heimsóttum einnig skartgripagerð og fengum að handfjatla rúbína, jaðe, amentyst, perlur og fleiri gimsteina, okkur voru sýndir steinar í hæðsta gæðaflokki fallega skornir, ótrúlega fallegir. Þvílíkt magn af allskonar hringum, eyrnalokkum, hálsfestum o.fl. og þetta var sko ekki gefins en mikið var gaman að skoða þetta. Heim héldum við sælar og saddar, leiðsögumaðurinn okkar fór með okkur á ansi góðan indverskan veitingastað, hann sagði að dýru hótelin og veitingahúsin næðu ekki matreiða eins vel og litlu lógal staðirnir og við urðum ekki fyrir vonbrigðum. Sem sagt mæli með að fólk kíki á Agra ef það heimsækir Indland. Reyndar sagði bílstjórinn okkur að fjallahéruðin væru hrein, falleg og græn, ekkert rusl þar og hann talaði af mikilli ást og stolti til heimahaganna, rétt eins og við íslendingarnir. Ég væri til í að skoða þau en það er amk. 11 tíma akstur þangað með rútu frá Delhí, ég held ég láti mér nægja að skoða þessi héruð í bók. Á morgun eru æfingar fyrir hádegið og svo pökkun, við eigum að mæta á flugvöllinn upp úr miðnætti og eigum flug til London kl. hálffjögur um nóttina, við lendum svo í London kl. rúmlega sjö að morgni að staðartíma og lendum á landinu okkar kalda um hálffjögur á sunnudag. Það verða viðbrigði að þurfa aftur að klæða sig eftir að hafa farið hér um léttklæddar á stuttermabolum í einn mánuð.

Share