Allt dægurþras verður eftir og veröldin verður tímalaus

Ljósmyndasýningin Hesturinn sem ferðafélagi og fararskjóti var opnuð í Sauðárkróksbakaríi sl. sunnudag og verður þar til sýnis í Sæluviku. Myndasmiðurinn er Guðbjörg Guðmundsdóttir landslagsarkitekt og er búsett á Sauðárkróki. Feykir spurði Guðbjörgu út í hestamennskuna og áhuga hennar á ljósmyndun.

Guðbjörg kynntist hestamennskunni sem barn þegar hún eyddi öllum sínum sumrum í Gnúpverjahreppi í Árnessýslu, á bökkum Þjórsár.

„Þar kynntist ég hestum og hestamennsku og heillaðist af þessum frábæru skepnum. Ekki spillti fyrir að á hverju ári komu hópar fólks sem ferðaðist um á hestum og þurfti að komast yfir ána, en ferjustaður var á bænum,“ segir Guðbjörg.

„Þetta gekk þannig fyrir sig að fólk og búnaður var ferjað yfir á bát og einn hestur teymdur út í ána á eftir bátnum og lausu hrossin síðan rekin út í á eftir. Þetta var mikil upplifun og ævintýri að taka þátt í þessu, hvort sem var að taka á móti hrossunum ísköldum upp úr ánni eða að reka stóðið út í.“

Fyrstu ferðirnar sem Guðbjörg fór á hestbaki var þegar rekið var á fjall og var það tveggja daga ferðalag að koma fénu á afrétt. Hún segir frá því að oft fórum krakkarnir ríðandi að sækja kýrnar og fleiri snúningar voru í sveitinni sem hestar voru notaðir við á þessum tíma. 

„Til dæmis var gamall dráttarklár til á bænum og var hann spenntur fyrir hestarakstrarvél þegar mikið lá við og allavega einu sinni yfir sumarið var hann spenntur fyrir kerru og mjólkin flutt þannig á brúsapallinn,“ rifjar Guðbjörg upp.

„En fjallferðirnar voru toppurinn og því má segja að ferðalög á hestbaki hafi verið rökrétt framhald þegar komið var á fullorðinsár. Ekki spillti fyrir að þegar flutt var í Skagafjörð kynntist ég frábærum hópi af fólki sem hefur farið saman í viku til tíudaga hestaferðir á hverju sumri,“ segir hún.

Leyfa öðrum að njóta með mér

Guðbjörg eignaðist myndavél mjög ung en í hennar fjölskyldu þótti sjálfsagt að eiga myndavél og ekki spillti fyrir að móðurbróðir hennar var áhugaljósmyndari og tók mikið af myndum.

„Ég fékk fljótlega mikinn áhuga á að taka myndir og fannst það eiginlega vera hluti af lífinu. Segja má að ég noti myndavél í staðinn fyrir dagbók, ég skrái niður ferðalög með myndavélinni. Þegar ég eignaðist nógu litla myndavél til að hafa í vasa þá kom það af sjálfu sér að reyna að smella af mynd á hestbaki, því maður upplifir landið og náttúruna á annan hátt þegar ferðast er á þennan máta,“ segir Guðbjörg.

Síðustu árin, eða eftir að börn Guðbjargar urðu uppkomin, hafa hún og eiginmaður hennar, Þórarinn Sólmundarson, ferðast mikið á hestbaki vítt og breitt um landið.

„Mér fannst gaman að hafa litla myndavél í vasanum til að geta fangað stemningu sem ég vildi geta munað. Það er alltaf jafn mögnuð upplifun að vera með hrossarekstur, nú eða bara að vera á hestbaki úti í náttúrunni og upplifa frelsi og frið. Einhvern veginn verður allt dægurþras eftir þegar farið er í hnakkinn og veröldin verður tímalaus,“ segir hún.

Að taka mynd á hestbaki segir hún ekki alltaf vera auðvelt, og þá sérstaklega ekki á fullri ferð. Því eru myndirnar oft mjög misjafnar að gæðum og stundum hafa þær verið hreyfðar eftir svona æfingar. En stundum fylgir hún rekstrinum á trússbílnum, eða þarf að standa fyrir og þá hefur hún gripið til stærri myndavélarinnar og oft náð góðum myndum þannig.

„Mig hefur lengi langað til að velja úr þær myndir sem mér finnst lýsa vel stemningunni og frelsistilfinningunni yfir að vera í svona skemmtilegum félagsskap og leyfa öðrum að njóta með mér,“ segir Guðbjörg.

Guðbjörg sótti um styrk til Menningarráðs Norðurlands vestra og var sagðist hafa verið svo heppin að detta í lukkupottinn og gat því sett saman þessa ljósmyndasýningu.

Myndirnar sem eru á sýningunni eru teknar á um átta ára tímabili og er það von Guðbjargar að þeir gestir sem skoða sýninguna njóti myndanna. Einnig að fólk fái skilið að einhverju leyti þá tilfinningu hvernig það er að ferðast á hestbaki um náttúru Íslands.

„Það er með ráðum gert að gera ekki grein fyrir hvar á landinu myndir eru teknar, því ætlunin er að þær lýsi stemningu en ekki stöðum,“ segir Guðbjörg í lokin.