Karlakórinn Heimir brattur í Brighton

Karlakórinn Heimir kom fram í St.Marys Church í Brighton. Mynd: KMS.

Í 98 ára sögu Karlakórsins Heimis hafa kórferðir verið æði stór hluti af starfinu. Auðvitað hafa ferðir innan land verið langflestar en utanlandsferðir hafa líka verið stór hluti af starfinu og kannski það sem hefur verið mönnum eftirminnilegast. Það hefur verið stefnan að fara á fjögurra til fimm ára fresti í utanlandsreisu. Vorið 2017 fór kórinn í stóra og mikla ferð til vesturstrandar Canada, nánar tiltekið til Vancouver og Victoria. Var sú ferð stórvel heppnuð og verður lengi í minnum höfð.

Þegar farið var að huga að næstu ferð setti Covid strik í reikninginn og það var ekki fyrr en haustið 2024 sem skriður komst á málið. Var þá ákveðið að setja stefnuna á England.

Þegar byrjað var að skipuleggja þessa ferð fyrir alvöru, snemma í vetur var fljótlega ákveðið að stilla upp tveimur valmöguleikum fyrir kórmenn. Annars vegar að vera í fjóra daga þar sem væri nokkuð skipulögð dagsskrá. Síðan gætu menn bætt við tveimur dögum sem hver og einn skipulagði fyrir sig. Á daginn kom að heldur fleiri vildu vera í 6 daga. Í heildina taldi hópurinn 78 manns, kórmenn, eiginkonur og ein grúppía að nafni Gunnar Sandholt.

Dagur 1.

Snemma morguns 4. júni fóru að streyma að í Leifsstöð, karlar og konur úr Skagafirði. Ástæðan var að karlakórinn Heimir var á leið til Brighton í skemmti og söngferð. Einhverjir töldu rétt að birgja sig upp af söngvatni því þeir höfðu frétt að vatn væri ódrekkandi í Brighton. Kom á daginn að þetta var rétt. Allir komust um borð í flugvél Iceland air og var hegðun almennt góð á leiðinni út. Lent var á London Gatwick um miðjan dag og tók nú við talsvert streð að komast í gegnum landamæraeftirlitið en eins og kunnugt er gengu Bretar úr Evrópusambandinu fyrir nokkrum árum og gerði það öll landamæramál flóknari. Sjálfvirk vegabréfaskoðun tók ekkert mark á Skagfirðingum og þurfti því að smala hópnum á ein stað þar sem lifandi verðir afgreiddu málin.

Annars gekk vel að komast í gegnum flugstöðina utan að einn ungur maður varð viðskila við handfarangur sinn sem ekki uppgötvaðist fyrr en út var komið. Varð af þessu nokkurt vesen en með hjálp góðra manna sameinuðust farangur og maður. Ekki verða neinar nafnbirtingar hafðar hér en má þó geta þess hér að þessi góði drengur vinnur hjá Kaupfélagi Skagfirðinga. Nú tók við rútuferð til Brighton og var hún tíðindalítil.

Komið var á Ibis Brighton City Centre hótel síðdegis þar sem hópurinn ætlaði að dvelja næstu daga. Pétur lögga Björnsson dreif sig strax í stuttbuxur þó að hitastigið mælti ekki sérstaklega með því en Pétur benti á að hann væri í sumarfríi og þá væru stuttbuxur staðalbúnaður. Það sem eftir lifði dags þvældist hópurinn um næsta nágrenni í leit að veitingastöðum og krám og reynist gnægð af hvoru tveggja á næsta leyti.

Dagur 2.

Þegar hópurinn var sæmilega vaknaður og búinn að snæða enskan morgunverð, var liðinu skipt í þrjá hópa og farið gangandi í skoðunarferð um miðbæinn í fylgd enskumælandi leiðsögumanna. Miðbær Brighton hefur upp á ýmislegt að bjóða. Bærinn er frægur fyrir veggskreytingar og graffití. Margir frægir listamenn úr þessum geira eiga þar verk. Meira að segja sjálfur Banksy. Verk hans, „Kissing Coppers” ( löggur að kyssast) prýðir einn vegginn.

Brighton er fræg fyrir að fagna fjölbreytileikanum og má víða sjá þess stað í list og búðaskreytingum. Kynþáttahyggja og önnur mannfyrirlitning á sér fáa fylgjendur í Brighton,a,m,k að sögn leiðsögumannsins sem leiddi hópinn sem undirritaður var í. Veðrið þennan morgun setti svip á ferðina en það var sunnlenskur rigningarsuddi og vindsperringur. Á ströndinni, sem annars er vinsæl af ferðamönnum, var vonlaust að vera. En þessi gönguferð gaf fólki góða hugmynd um helstu umferðaræðar og hjálpaði ábyggilega mörgum frá alvarlegum villum næstu daga.

Restinni af deginum var svo varið í búðarráp og pöbbarannsóknir.

Dagur 3.

Kominn var föstudagur og var hann helgaður skoðunarferð í rútu. Bróðurpartur hópsins var mættur til leiks, nokkrir kusu að taka því rólega og voru eftir í Brighton. Keyrt var af stað austur eftir ströndinni í átt að Beachy Head sem er hluti af hinum frægu Seven Sisters kalk klettadröngum við ströndina og hafa þeir birtst í mörgum frægum bíómyndum, t,d, James Bond. Rétt áður en komið var Beachy Head var keyrt fram hjá stóru sauðfjárræktabúi og varð þar einhverjum á orði að Mast þyrfti að líta þar við því beitarálag var verulegt að sjá.

Á Strandahöfði voru örugglega 25 metrar á sekúndu. Samt var lagt af stað í stutta gönguferð um höfðann og komið að fallegu minnismerki um fallna hermenn í Síðari Heimsstyrjöldinni. Þar var reyndar rokið þvílíkt að einbeiting ferðalanga fór meira í að standa í lappirnar en að horfa í kringum sig. Áfram var nú haldið í austurátt en beygt meira inn til landsins og stefnan sett á bæinn Rye. Á leiðinni þangað upplýsti leiðsögumaðurinn að Paul MacCartney byggi á þessum slóðum og ætti hann einkahljóðver í gamalli myllu sem stæði upp á hól. Reyndar háttaði svo til þarna að þéttur skógur umlukti allt á báðar hendur en þó mátti grilla í mylluna á milli trjátoppa í ca. 3.sekúndur.

Við komuna til Rye, sem er hinn fallegasti bær, var hópnum sagt að dreifa sér um bæinn og finna sér eitthvað að borða því komið var hádegi. Veður var nú orðið skaplegra og nýttu sér margir að fara á knæpur þar sem mátti sitja úti með öl og samloku. Þetta nýtti t,d, Jón á Mel sér en hann var varla byrjaður á veitingunum þegar stóreflis máfur steypti sér yfir hann og reif af honum brauðið og hellti niður bjórnum. Jón var að vonum sár yfir þessum trakteringum en þjónaliðið brást skjótt við og færði Jóni nýjar veitingar og sögðu að svona árásir væru alvanalegar.

Að þessu hádegishléi loknu var stefnan sett á það sem flesta hafði hlakkað til en það var heimsókn á vínbúgarðinn Oxney Organic Estate. Þessi góði búgarður hefur hlotið margar alþjóðlegar viðurkenningar fyrir framleyðsluna. Nú var brostin á rjóma blíða og mátti sjá bros og eftirvæntingarglampa í augum margra kórmanna. Eins og nafnið gefur til kynna er þarna stunduð lífræn vínframleyðsla og er greinilega vandað til verka. Ekki lagði undirritaður það á minnið hvað vínþrúgurnar heita sem þarna eru ræktaðar en þær gefa af sér ljúffeng freyðivín sem gestir fá að smakka í nokkrum útgáfum. Einhverjum þótti undarlegt að konur þær sem gengu um og helltu í glösin voru, með fötu í annarri hendinni sem var víst til þess ætluð að fólk gæti hellt víninu í ef því líkaði ekki bragðið. Enginn var svo óánægður.

Eftir vínsmökkun buðu staðarhaldarar upp á veitingar sem saman stóðu af ýmsu góðgæti úr nágrenninu, ostar, pylsur, þurrkað kjöt og ávextir. Að sjálfsögðu þökkuðu Heimismenn fyrir sig með söng. Áður en lagt var af stað til baka komu margir við í lítilli verslun þarf sem kaupa má framleiðslu staðarins. Líklegt er að á mörgum heimilum Heimismanna verði dreypt á Oxley freyðivíni næstu vikurnar.

Tók nú við akstur heim á leið til Brighton og voru allir sælir og mettir eftir góða heimsókn. Í Brighton tók við almennt hangs og hugsanlega stuttar heimsóknir á öldurhús.

Dagur 4.

Upp var nú runninn konsert dagur. Ferðaskrifstofan Úrval Útsýn sem var kórnum innan handar við skipulagningu ferðarinnar,hafði bókað St Mary's Church - Kemp Town, fyrir tónleikana. Kirkja þessi er í útjaðri miðbæjarins og því í rúmlegu göngufæri frá hótelinu. Þeir spræku fóru gangandi en þeir fótfúnu tóku taxa. Vert er að geta þess að verð á leigubílum í Brighton er mjög sanngjarnt. Ferðanefndin hafði verið í sambandi við kirkjuvörðinn og var hann talsvert brattur með að hann myndi auglýsa tónleikanna enda blöstu við kórmönnum glæsilegar auglýsingar á og við kirkjuna. Þær sá engin annarstaðar í Brighton. Á einhverjar netsíður hafði kallinn nú sett auglýsingar. Hér hefur verið áður nefnt að fjölbreytileikinn býr í Brighton. Einning er svo í kirkjunni. Hún er skreytt regnbogafánum úti og inni og er það gaman að sjá. En það allra skemmtilegasta var að virðulegir menn voru með söluborð inni í kirkjunni þar sem þeir seldu ýmsa drykki, svo sem: gos, vatn, bjór og léttvín. Þessu gátu gestir gætt sér á, á meðan að tónleikum stóð og og kórmenn eftir tónleika. Sóknarnefndarformaður í Miklabæjarsókn mun berjast hart fyrir því að taka upp þennan sið.

Annars tókust tónleikarnir vel. Gríðarlega mikill hljómur er í kirkjunni og gaman að þenja raddböndin en Jón Þorsteinn kórstjóri passaði vel upp á menn færu ekki yfir strikið. Ýjað var að því hér áður að hugsanlega hefði mátt standa betur að auglýsingum. Þrátt fyrir það voru mættir milli 70 og 80 gestir. Á fremsta bekk sat kona sem brynti músum allan tímann og voru meira að segja helstu harðjaxlar orðnir hálf meyrir að horfa upp á konuna. Síðar kom í ljós að kona þessi hafði búið um tíma á Íslandi og væri hún alltaf með heimþrá til landsins, blessuð konan. Mikið var klappað í lok tónleika og mörg aukalög tekin. Nokkrir Íslendingar búandi í Brighton mættu og sumir meira að segja úr Skagafirði.

Næst á dagskrá var að koma hópnum á veitingahúsið Walrus – Brigton, þar sem pantað hafði verið fyrir allan hópinn þriggja rétta kvöldverður. Þessi veitingastaður er í eldgamalli byggingu með hallandi gólfum og skökkum veggjum en mjög fallegur. Þarna átti hópurinn góða stund við mat og drykk. Einhverjir fundu þörf hjá sér fyrir ræðuhöld en það náðist að stylla því í hóf. Það var glaður en þreyttur hópur sem skreið inn á hótelið rúmlega eftir miðnætti. Þar með var hinni eiginlegu kórferð lokið. Sá sem hér hefur haldið á penna lét duga að vera í fjóra daga og hélt heim á leið á sunnudagsmorgni ásamt spúsu og cirka 30 öðrum. Hvað restin af hópnum dundaði við liggja ekki upplýsingar um en reikna má með að það hafi mest verið bænahringir og andleg íhugun.

Kæru ferðafélagar, bestu þakkir fyrir góða daga.

Ferðanefnd Heimis, með Eyþór Sveinsson í broddi fylkingar, takk fyrir vel unnin störf.

hmj