Mikil spjöll vegna ágangs sjávar

Landbrot af völdum sjávar lék uppgraftarsvæði fornleifafræðinga við Kolkuós í Skagafirði afar illa síðastliðinn vetur og verður þess freistað nú í sumar að ljúka rannsókn á vettvangi.

Fornleifafræðingar hafa undir stjórn Ragnheiðar Traustadóttur, stjórnanda Hólarannsóknarinnar, unnið í kappi við tímann og óblíð náttúruöflin frá árinu 2003 við að bjarga ómetanlegum forngripum og merkilegum menningarsögulegum upplýsingum á tanganum, sem skagar út í ósinn, frá því að skolast út á haf.

Ragnheiður Traustadóttir segir að efnahagsörðugleikar nú um stundir hafi augljós áhrif á opinber framlög til fornleifarannsókna og gildi þá einu þótt svæði séu í stórhættu.

„Minjavarslan þyrfti að búa yfir sjóði til að stunda björgunarrannsóknir eins og gert er ráð fyrir í lögum að ráðist sé í þegar minjar eru í hættu. Minjar frá ýmsum tímaskeiðum í sögu þjóðarinnar eru víða að fara í sjóinn,“ segir Ragnheiður.

Þaulskipulagt athafnasvæði 

Frá upphafi björgunarrannsóknarinnar við ósa Kolku hefur megináherslan verið lögð á að bjarga berskjölduðum minjum frá glötun. Verður þeim þætti rannsóknarinnar lokið í ár með þátttöku 28 starfsmanna auk 13 nemenda við vettvangsskóla Háskólans á Hólum fyrir innlenda og erlenda fornleifafræðistúdenta; skólinn hefur verið rekinn samhliða Hólarannsókninni frá árinu 2003 í samstarfi við Háskóla Íslands, Háskólann í Ósló og Náttúrustofu Vestfjarða. Að sögn Ragnheiðar mun úrvinnsla eftir standa sem hefur að ýmsu leyti orðið að sitja á hakanum vegna hinna sérstöku aðstæðna þar sem minjastaðurinn hefur nánast á hverju ári orðið fyrir einhverjum skakkaföllum, mest þó síðastliðin fjögur ár.

Hin forna meginhöfn Skagfirðinga við Kolkuós hefur verið þaulskipulagt athafnasvæði með fjölda búða sem tengdust um götu eftir endilöngum tanganum. Samkvæmt Ragnheiði er í reynd um einstakan minjastað að ræða sem voru síðustu forvöð að rannsaka. „Er höfnin og verslunarstaðurinn við hana vafalaust ástæðan fyrir því að valdamiðstöð reis til forna á Hólum í Hjaltadal og að biskupstólnum væri valinn þar staður,“ bætir hún við.

„Gatan var lögð eftir 1104 en elstu minjarnar eru frá landnámi eða þar um bil. Búðir hafa staðið á hafnarsvæðinu og milli þeirra stígar og steinlagðar götur. Þær gegndu mismunandi hlutverki, sumar voru svefnstaður, aðrar birgðageymslur eða sölutjöld og enn aðrar verkstæði ýmiss konar. Skip í milliríkjasiglingum gátu legið í vari við Kolkuós því að höfnin var góð frá náttúrunnar hendi enda notuð fram á 20. öld,“ útskýrir Ragnheiður.

Við uppgröftinn hafa m.a. fundist leifar af nauðsynja- og munaðarvöru, sem flutt var milli landa, kambar, silfurpeningar, gangsilfur, bronsnálar, nálarhús, brot úr innfluttum brýnum, tinnur, leirker, bökunarhellur, skipasaumur, unnin hvalbein, ýmislegt úr járni auk annarra mannvistarleifa og jafnvel heiðinna grafa.

Fleiri fréttir