Ráðhúsdrengir fengu skotthúfur og rjómatertu

Í dag er bóndadagurinn sem markar upphaf þorrans, hins fjórða mánaðar vetrar að íslensku misseristali. Fá bændur - hvers þeir eru umkomnir - að njóta dagsins og var það svo í Ráðhúsinu á Sauðárkróki. Strax að loknum bóndadegi síðasta árs, sem drengirnir voru ákaflega ánægðir með, var ákveðið af kvenþjóð Ráðhússins að leggjast í skotthúfuprjón.

Er leið að bóndadegi þessa árs, var hugmyndin endurvakin og frambærilegar prjónakonur lögðu nótt við dag við að ljúka verkefninu, því í ljós hafði komið að prjóna þurfti 10 húfur.

-Í framhaldi að þessari ákvörðun hefur mikil skipulagning staðið yfir síðan í byrjun janúar og hver hugmyndin af annarri skaut upp kollinum. En... þar sem allar konur vita að leiðin að hjarta mannsins, sko karlmannsins, liggur í gegnum magann, stilltu snjöllustu bakararnir sér upp í eldhúsinu og töfruðu fram hverja krásina af annarri. Ein fór meira að segja á fætur í býtið í morgun og steikti kleinur, svo sjá má að mikið var á sig lagt, segir Helga Bergsdóttir ein Ráðhúsmeyja.

Og tertan var ekki af verri endanum enda rataði hún beinustu leið að hjarta Ráðhúspeyjanna.

Mikillar ánægju gætti hjá drengjunum er þeir voru boðaðir í morgunkaffið að sögn Helgu en herlegheitin byrjuðu á því að félagsráðgjafinn las þeim pistilinn, húfunum var skellt á kollana og var endað á að syngja þeim brag að hætti aðalbókarans, sem gengur undir nafninu Ásta aðal og fer bragurinn hér á eftir:

Lag: Nú er frost á fróni

Mjúkar ráðhúsmeyjar
milda karlageð
kannski svo ég kveð
klára vísu með.
Prúðir ráðhúspeyjar
prjónaskap hér fá
kátum kerlum frá
og kætast þá.

Þorra þreyja má
þeir svo meira fá
klárum konum frá
kökukyns að sjá.
Kátar á konudaginn
kerlur verða þá
og kossa körlum frá
kannski fá

Hér fer á eftir pistill Öllu félagsráðgjafa.

Það er bara bóndadagur einu sinni á ári og þessi dagur er dagur ykkar karlmanna.  Nú sitjið þið og hlakkið til að takast á við trogin í kvöld.  – En sumir skilja ekki lengur almennilega í þessum bóndadegi.  Það er löngu liðin tíð að íslenskir karlmenn séu húsbændur á sínum heimilum og ráði einhverju eða geti beitt svonefndu húsbóndavaldi.  Margir muna þá tíð frá uppvextinum að matartíminn var heilagur.  Allir settust niður á mínútunni klukkan sjö á kvöldin og um leið hófust kvöldfréttir ríkisútvarpsins með orðunum „Útvarp Reykjavík“.  Ef einhver sagði eitthvað beitti faðirinn húsbóndavaldinu: „Uss, það eru fréttir." Gott ef móðirin tók ekki undir þetta og sussaði líka. Það voru fréttirnar, en ekki heimilisfólkið, sem stýrðu matartímanum. Svona var þetta í öllum kvöldmatartímum á öllum heimilum og hjá öllum fjölskyldum í landinu. Á þessum tíma var bara ein útvarpsstöð í landinu (óskalagastöðin) og ekkert sjónvarp. Það hlustuðu því allir á sömu útvarpsfréttirnar og voru fyrir vikið viðræðuhæfir og með allt á hreinu þegar spurt var hvað væri að frétta. Núna eru stöðvarnar orðnar margar, enginn hlustar á sömu fréttirnar, fólk talar saman við matarborðið á kvöldin en sárafáir eru viðræðuhæfir um Kvöldfréttirnar með stóru kái. Á sama tíma hefur húsbóndavaldið algerlega horfið. Kannski byggðist það á „ussinu við matarborðið". Þar náðu húsbændur hæstu hæðum. Núna er svo komið að íslenskir karlmenn ráða ekki einu sinni yfir fjarstýringunni lengur. Þess vegna haldið þið bóndadaginn hátíðlega. Hann er til minningar um liðna tíð, þegar húsbændur voru og hétu.

Í átveislum kvöldsins færi kannski best á því að allir húsbændur landsins ussuðu á veislugesti og hlustuðu með andagt á kvöldfréttirnar. Þannig næðust fram kröftug mótmæli við horfnu húsbóndavaldi. En karlar hafa samt alltaf vinninginn - eða það halda þeir. Í nýrri skýrslu Manneldisráðs segir að karlar séu mun sáttari við aukakílóin en konur og að þeir fari síður í megrun. Þessi orð eru gott veganesti fyrir kvöldið sem ber heitið „Sat ég og át ég."  Karlar lifa ekki í neinum blekkingum með aukakílóin,  og vissu það t.d. fyrir lifandis löngu að það fær enginn hamborgararass af því að borða þorramat!

Til hamingju með daginn.