Af jólageitum og smelludólgum

Nú hefur reiða konan rasað út og skilningsríki maðurinn talað og mál að taka upp léttara hjal. Reyndar hef ég verið hugsi yfir af hverju allir eru svona reiðir á samfélagsmiðlum sem raun ber vitni. Erum við ef til vill meira reið og látum allt fara í taugarnar á okkur af því það er svo auðvelt að vera reiður á samfélagsmiðlum? Sjálf hef ég staðið mig að hvoru tveggja, að vera reiða konan og reita saklaust fólk til reiði. Og þarf nú kannski ekki mikið til. Ég hef stundum óþarflega kaldhæðinn húmor og það eitt og sér hefur reitt fólk til reiði. Jafnvel fyrir daga samfélagsmiðlanna.

Velti líka fyrir mér hvort öll þessi fjölmiðlun með samfélagsmiðlarnir geri okkur upplýstari um eitthvað sem máli skiptir, eða geri okkar frekar reiðari yfir því sem litlu máli skiptir. Færi til dæmis allt á hliðina ef einhver fær lélega afgreiðslu í Toy´s rus eða ef dagskránni hjá RÚV seinkar um tvær mínútur, ef enginn væri að tjá sig um það á Twitter eða Instagram? Eitt er víst að það hefur verið gósentíð hjá nettröllum að undanförnu. Fyrst kosningaslagurinn, svo kosningaúrslitin, svo stjórnarmyndun, þá Trump og Hillary og loks hið árlega skúbb um íkveikjuna í jólageitinni.

Reyndar óttast ég að við séum að gera kjánum eins og þeim sem kveikja í jólaskrauti greiða með því að veita því athygli. Ég er þannig innrætt að þegar vefmiðlar birta smelludólga hleypur í mig þrjóska og ég smelli ekki á þá. Til að útskýra orðið smelludólgur þá eru það fyrirsagnir sem fá fólk til að smella á viðkomandi „frétt“, með þeim afleiðingum að vefmiðillinn fær fleiri smelli og þar með betra sæti á vefmælingalistum og getur þá ef til vill selt fleiri auglýsingar. Þarna má nefna fréttir á borð við atriði Borgardætra í Kastljósinu sem hneykslaði landann upp úr skónum. Eða allar „hún gerði þetta og þá gerðist þetta“- greinarnar, sem innihalda yfirleitt fróðleik um hvernig þú getur blandað töfradrykki úr túrmerik og losnað við öll aukakílóin eins og vindurinn. Ef þessir töfradrykkir væru til og virkuðu væru sennilega engin offituvandamál, en það er önnur saga.

Svo eru það allar fréttirnar um hverjir voru hvar með hverjum. Þar lendi ég enn og aftur í vandræðum, því ég veit yfirleitt ekki hvaða fólk er verið að tala um! Ég vissi heldur ekki, áður en ég fletti gömlum árgöngum af Séð og heyrt á biðstofu á sjúkrahúsinu á Akureyri – þar sem ég, nota bene, beið 40 mínútur fram yfir gefinn tíma í myndatöku- að ræktardurgur og djammdrottning væru starfsheiti. Skyldu þau vera lögvernduð?

Ég held að upplýsingaflæðið sem er alla að drepa, sem og snjallsímavæðingin, hafi ef til vill leitt til offramleiðslu á „ekki fréttum.“ Sem aftur verður kannski til þess að ef fólk ætlar að ná athygli verður það að toppa vitleysuna í næsta manni. Veit ekki alveg hvort að það að kveikja í Ikea-geitinni eina ferðina enn er endilega rétta leiðin til þess. En hitt veit ég að ég varð hálfmeyr þegar einhver fésbókarvina minna setti krúttlegan prjóna-status á vegginn sinn daginn sem Trump vann forsetakosningarnar í Bandaríkjahreppi.

Kristín S. Einarsdóttir, á rólegum og rómantísku nótunum

Leiðari í43. tölublaðs Feykis

Fleiri fréttir