Forystufé eftir Ásgeir Jónsson frá Gottorp endurútgefin síðsumars
Mikill áhugi er á bókinni Forystufé eftir Ásgeir Jónsson frá Gottorp sem endurútgefin verður síðsumars, að sögn Bjarna Harðarsonar hjá bókaútgáfunni Sæmundi. „Texti bókarinnar er algjört konfekt og sögur Ásgeirs lifna við. Stundum finnst mér eins og hann sé að lýsa sögupersónum Íslendingasagnanna,“ segir Bjarni.
Bjarni segir að áhugasamir geti tryggt sér bókina á sérkjörum og um leið fengið nafnið sitt skrað í heillalóskaskrá með því að senda póst á bokakaffid@bokakaffid.is. Til gaman fylgir hér stutt brot úr bókinni sem segir frá forystusauðnum Surti frá Valadal:
Hann var fæddur í Valadal 1917. Fullþroskaður var hann mjög mikill vexti, bæði hár og langur. Hann var nokkuð lagðsíður, en ullin þunn og grófgerð. Höfuðið stórt og andlitið myndarlegt. Snoppan bæði löng og gild og nasirnar flæstar og framstæðar. Ennið mjög breitt. Augnaliturinn móbrúnn. Augun í stærra lagi, fögur og greindarleg. Hann var ungur gerður vaninhyrndur, og urðu hornin mjög löng, út og upp á við. Bilið á milli stiklaendanna mældist 70 sentimetrar.
Hljómmiklar klukkur bar hann í báðum hornum. Surtur var svo rismikill, háleitur og höfðinglegur, að allir veittu honum athygli. Hann bar það með sér að vera vel til foringja fallinn.
Surtur var mjög vitur, og veðurspár hans brugðust aldrei. Þó sýndi hann aldrei verulega tregðu með að fara út úr húsi, en ef hann vildi smástanza og taka sig út úr á venjulegum rekstri til beitar, þá brást aldrei, að veðrabrigði væru í nánd. En fyrir kom, að hann spáði með allt að því sólarhrings fyrirvara. Var þá jafnan rekstri og beit á fénu hagað eftir hegðun og ályktun hans.
Það var einnig athyglisvert, að þegar Surtur vissi á sig illt veður, þá hélt hann fénu næstum á sama blettinum allan daginn. Slíka daga lét hann sér venjulega hægt um beitina sjálfur, en stóð oft, leit yfir hjörðina og hristi sig, svo að hátt lét í klukkum hans.
Varfærni og eftirliti með fénu varð þó oft ekki við komið í sambandi við ályktanir Surts. „Ég lenti oft með féð í stórhríðum og illviðrum,“ segir Björn Jónsson. „En að skrifa um það allt tel ég lítt framkvæmanlegt,“ segir hann enn fremur.