Litið til baka - Áskorendapenninn Birgitta H. Halldórsdóttir A-Hún.

Það er óhætt að segja að þetta ár sem nú er að renna sitt skeið hefur heldur betur sett okkur öll á annan stað í lífinu, stað sem að minnsta kosti ég hefði aldrei getað ímyndað mér að ég ætti eftir að upplifa. Fyrir nákvæmlega ári síðan var ég ásamt nokkrum góðum vinkonum úr Kvenfélagi Svínavatnshrepps að spóka mig í Crawley á Englandi, svo hamingjusöm og grunlaus um hvað myndi bíða okkar er heim kæmi. Þetta var dásamleg ferð, en við rétt komumst heim þegar skall á óveðrið sem byrjaði 10. desember og olli afar miklum skaða, bæði hér og annars staðar.

Þetta gerðist eins og hendi væri veifað og í blessuðum Blöndudalnum, þar sem er alltaf gott veður eins og allir vita, varð allt alveg spinnigal. Það fauk allt sem fokið gat, skepnur fenntu og rafmagnið fór svo hræðilegt ástand skapaðist í fjósunum. Hjá okkur á Löngumýri fauk fjárhússtafn og hluti af þaki, við misstum kindur í fönn, fé sem við höfðum ekki fundið. (Þess ber að geta að eiginmaðurinn var leitandi að kindum á meðan ég spókaði mig í útlandinu). Kýrnar fóru auðvitað illa út úr rafmagnsleysinu. Þetta var víða svona, við höfðum það alls ekki verra en aðrir.

Þetta var ömurlegur tími og við vorum auðvitað alveg í áfalli, gjörsamlega útúrþreytt að skríða milli fjóss og bæjar í blindhríð og stormi. Ég bara veit ekki hvað ég hefði gert ef mig hefði órað fyrir að loksins (eftir áramót) þegar veðrið fór að skána skylli á heimsfaraldur. Covid 19 dreifðist um heimsbyggðina og bókstaflega lokaði okkur inni heima hjá okkur og stoppaði félagslíf, allskyns vinnutækifæri og gerði það að verkum að allt skólastarf fór úr skorðum. Framhaldsskólanemar þurftu að koma heim og læra í gegnum tölvuna sína. Stelpan okkar var ein af þeim sem var að klára námið sitt hjá FNV á vorönn og varð stúdent sl. vor. Þetta gekk samt allt ótrúlega vel eins og alltaf þegar allir gera sitt besta.

Það sem mér finnst samt standa uppúr á þessu ári er allt það góða. Fyrst og fremst hve rosalega tæknivædd við erum. Börn geta lært heima og við sitjum við tölvuna og kveðjum vini sem við getum ekki á annan hátt fylgt síðasta spölinn. Þetta ber sannarlega að þakka. Það virðast allir leggjast á eitt með að gera hlutina sem auðveldasta. Mig langar að nefna starfsfólk Fjölbrautaskólans á Sauðárkróki sem á einum morgni á síðustu vorönn græjaðu allt svo nemendur gætu haldið sínu striki, mætt í tíma heima í tölvunni sinni og fengið alla þá aðstoð sem hægt var. Það var ómetanlegt. Það var dálítið skrýtið að vera viðstödd útskrift dótturinnar þar sem hver nemandi mátti taka tvo með sér, en mikið rosalega var ég samt þakklát fyrir að við foreldrarnir gátum verið þarna.

Það var líka dásamlegt að upplifa alla hjálpina í vonda veðrinu, hjálparsveitin flutti bæði fólk og fé og gerði allt sem hægt var að gera. Nágrannar hjálpuðust að og smiðir hentu frá sér verkefnum til að hjálpa bændum. Enn einu sinni fann ég hvað ég á dásamlega nágranna, bý í góðu samfélagi og hvað okkar ágæta norðurland vestra er gott landsvæði. Mér finnst líka aðdáunarvert hve fólk hefur staðið sig í sóttvörnum og er duglegt að fara eftir reglum. Ég er mjög þakklát. Ég vona að við höldum þessu striki, förum varlega, hjálpumst að og sendum kærleika hvert til annars, áfram. Við þurfum að halda út. Ég er samt svo þakklát fyrir árið 2020 og allan lærdóminn en ég hlakka til að fá árið 2021. Ég er viss um að það á eftir að koma okkur á óvart, á góðan hátt.

Ég skora á Þórdísi Evu Einarsdóttur frá Grænuhlíð að taka við pennanum.

Áður birst í 48. tbl. Feykis 2020

 

Athugasemdir eru á ábyrgð þeirra sem þær skrá.

Feykir áskilur sér þó rétt til að eyða ummælum sem metin verða sem ærumeiðandi eða ósæmileg.

Smelltu hér til að tilkynna óviðeigandi athugasemdir.

Fleiri fréttir