Úr einni stórborg yfir í aðra
Axel Kárason, landsliðsmaður í körfubolta, er í skemmtilegu viðtali á heimasíðu Landbúnaðarháskóla Íslands á Hvanneyri.
Axel er fæddur og uppalinn í Skagafirði. Fyrstu árin bjó hann að Sólheimum í Blönduhlíð en síðar lá leiðin í stórborgina Varmahlíð og eftir grunnskóla flutti hann í „eitt af úthverfum Varmahlíðar, Sauðárkrók,“ eins og hann kemst sjálfur að orði. Axel er í dýralækninganámi í Danmörku þar sem að hann spilar einnig með úrvalsdeildarfélaginu Værlöse. Hann lauk námi frá Hvanneyri árið 2008 með BS í búvísindum.
Frá Varmahlíð til Hvanneyrar, þaðan til Búdapest og síðan til Kaupamannahafnar
„Það er alveg óhætt að segja að námið á Hvanneyri sé að koma sér vel fyrir mig, dýralæknanemann, þar sem ég hef mestan áhuga á búfénaði,“ sagði Axel Kárason sem nú stundar nám í dýralækningum í Kaupmannahöfn. Axel sagði það vera ótrúlega margt sem nefnt var í búvísindanáminu, sem síðan hefur komið við sögu í dýralæknanáminu. Munurinn sé að sjálfsögðu sá að í hinu síðarnefnda sé kafað dýpra. "Eins finnst mér dýralæknanámið verða í raun sérhæfðara mun fyrr í námsferlinu, þannig að ég leyfi mér að giska að búvísindanámið bjóði upp á mjög víðfeman grunn samanborið við annað raunvísindanám,“ segir Axel.
Körfubolti í torffjósi
Axel lauk stúdentsprófi við Fjölbrautarskóla Norðurlands vestra vorið 2003 en beið svo í tvo vetur eftir að námsandinn kæmi aftur – en þegar það gerðist mætti Axel í LbhÍ. Meðan á "námsandabiðinni" stóð vann Axel fyrir sér á ýmsan hátt og gerði m.a. garðinn frægan á Bílaverkstæði Kaupfélags Skagfirðinga. „Einnig má geta þess að rauði þráðurinn í mínu lífi, hvort sem það var fyrir, á, eða eftir Hvanneyri, hefur ávallt verið körfuboltaiðkunin, sem hófst í gamla torffjósinu á Sólheimum og ekki sér fyrir endann á enn þann dag í dag.“
Austur fyrir gamla járntjaldið
Eftir að hafa útskrifast frá LbhÍ hélt Axel austur fyrir gamla járntjaldið, nánar tiltekið til Budapest, og settist þar á skólabekk í Szent István dýralæknaskólanum. „Ekki dugði ég þar nema einn vetur, enda búinn að vera þá í fjögur ár í burtu frá Skagafirðinum og tók eitt ár þar í hvíld til að lyfta andanum. Þegar það hafði tekist hélt ég aftur utan og í þetta sinn á slóðir landsfeðrana í Kaupmannahöfn.
Framtíðin er í póstnúmeri 560
Ég bý nú að þeirri merkilegu reynslu að hafa flutt til útlanda bæði skömmu fyrir bankahrun og eins eftir hrun. Ef að ég á að nefna eitthvað eitt sem er minnistætt frá þessum tíma þá er það tvímælalaust vikan í byrjun október 2008 þegar allt var á öðrum endanum í bankakerfinu. Það var eins og að horfa á bíómynd að sitja í íbúð djúpt í Austur-Evrópu, langt frá sínum heimaslóðum, bæði menningar- og landfræðilega, og fylgjast með fréttum frá Íslandi.“
- En hvað svo?
„Þegar þessum námsáfanga lýkur geri ég nú ráð fyrir að nóg sé komið af skólasetu. Ég mun halda heim og finna mér góðan bústað í póstnúmeri 560.“