Fegurðin fíknin og fallið

Áskorandapenninn Þórarinn Br. Ingvarsson Skagaströnd 

Hann var sannarlega efnilegur, hvers manns hugljúfi bjartur og fagur. Stolt foreldra sinna og allra er þeim tengdust. Að vaxa úr grasi við sjálfsagðar allsnægtir að okkar mati s.s. þak yfir höfuðið, rúm til að sofa í og já, auðvitað sæng til að kúra okkur undir, kalt vatn og líka heitt fyrir sturtuna. ALLIR ættu að eiga þess kost hvar sem er í heiminum.

En aftur að drengnum sem fékk í vöggugjöf allt það sem til þarf og meira til að mati margra. Árin liðu og drengurinn stóð frammi fyrir unglinsárunum. ALLT lífið blasti við og það var bara ekkert að vanbúnaði að hefja eitt enn tímabil lífsins sem eru unglingsárin og það ætlaði minn maður að gera í hópi vina sinna í litla þorpinu sínu, sem einkenndist af nágrannakærleik samheldni og FEGURÐAR litla þorpsins sem að margra mati var fullkominn staður fyrir alla.

FÍKNIN birtist í óteljandi myndum og við þekkjum það ÖLL vel. Sumar eru fínar, aðrar erfiðar og enn aðrar skelfilegar en allar eiga þær það sameiginlegt að við viljum gera eitthvað í málinu og vinna sigur á þeirri FÍKN sem við berjumst við. Það þyrmir yfir foreldri sem áttar sig á að ekki er allt með felldu hjá barninu sínu.

Hlutir sem teljast eðlilegir verða á skammri stundu MJÖG óeðlilegir, lygar, þjófnaðir af heimilinu s.s. úr, skartgripir, silfurmunir frá ömmu, jafnvel fatnaður hverfur og lengi, ALLT of lengi, lokum við augunum og trúum á að þetta líði hjá.

Ofboðslegt álag og andvökunætur svo margar að við munum ekki hvenær við sofnuðum síðast áhyggjulaus og eða sváfum heila nótt. Þessi FÍKN sem um ræðir, og sem ég geri að umtalsefni mínu, er þekkt og efnin mörg og þau geta SVO auðveldlega krækt í okkur öll að það er lyginni líkast.

„Halló!“ heyrist sagt í símann … smá þögn … „Sæll þetta er ég,“ heyrist sagt lágum rómi svona eins og viðkomandi vilji ekki, geti ekki sagt orðin en verður: „Ha, hvað segir þú?“ er sagt. „Ég er á götunni, getur þú hjálpað mér smá?“ Og hugsanirnar fljúga, líkt og maður heyrir fólk segja sem er í lífsháska og lífið þýtur áfram gegnum hugann, allar lognu sögurnar allir þessir hlutir sem búið er að selja, allar andvökunæturnar, allar hörmungarnar sem fjölskyldan hefur mátt þola, ALLT ÞETTA LJÓTASTA SEM VIÐ GETUM HUGSAÐ OKKUR.
„NEI!“
Það mátti heyra eitt lítið dæs á hinum endanum og svo agnarlágt: „Ok, ekkert mál, heyrumst“.

Ætla mætti að nú sé sögunni lokið, en hver getur verið svo kaldur að neita nokkrum um smá hjálp og þá sérstaklega þegar svona er komið fyrir einhverjum, svo efnilegum og björtum einstaklingi?

ALLT lífið er fram undan og er ekki alltaf eitthvað hægt að gera til að hjálpa? Ég held að fullyrða megi að ALLIR foreldrar vilja aldrei gefast upp og ættu ekki að gera það svo lengi sem barnið dregur andann. Það skyldi enginn þurfa að ganga eftir kistu barns sín.

Og svo kom sólin upp og ALLT virtist vera að ganga upp og allir voru að rifna úr stolti yfir því að endurheimta þennan bjarta og fallega dreng. Þess vegna varð það svo sárt að upplifa FALLIÐ.

Það lét ekki mikið á sér bera þetta litla hostel sem var samastaður ungra manna og kvenna sem áttu það sameiginlegt að liggja hálf rænulaus og illa á sig komin eftir mislanga notkun hinna ýmissa vímugjafa og sárt svo sárt að engin sem áður hefur upplifað þá sjón sem við blasti gerir sér í hugarlund þá skelfingu sem við blasti þennan annars fallega dag seint þetta sumar sem hafði annars einkennst af FEGURÐ FÍKN OG AÐ ENDINGU FALLI.

Áður birst í 4. tbl. Feykis 2018.

Athugasemdir eru á ábyrgð þeirra sem þær skrá.

Feykir áskilur sér þó rétt til að eyða ummælum sem metin verða sem ærumeiðandi eða ósæmileg.

Smelltu hér til að tilkynna óviðeigandi athugasemdir.

Fleiri fréttir