Það sem ömmur gera…… - Áskorendapenninn Birgitta H. Halldórsdóttir Syðri – Löngumýri

Jón Gíslason á Stóra Búrfelli, vinur minn og skólabróðir úr Húnavallaskóla, skoraði á mig að skrifa þennan pistil og því er ég sest niður og brýt heilann um hvað mig langi að tjá mig um að þessu sinni.

Kannski ég tali aðeins um nýja hlutverkið sem ég fékk á síðasta ári og er eitt merkilegasta hlutverk sem ég hef fengið.  Ég varð amma. Fallegi, brúni, strákurinn minn sem ég sótti fyrir 25 árum til Thailands varð pabbi. Það var ótrúleg tilfinning sem erfitt er að lýsa en jafnframt léttir og sönnun þess að lífið heldur áfram og ég get einfaldlega slakað á og treyst því að allt er eins og það á að vera.

Það er ekki sjálfgefið að eignast börn á venjulegan máta og það fengum við hjónin að reyna. Í mínum huga var ættleiðing mjög góður kostur, enda ættleidd sjálf og vissi að ást foreldra minna var ekki minni þó að ég hefði ekki orðið til fyrir þeirra tilstilli og vaxið í maganum á mömmu. Ég átti dásamlega foreldra og var umvafin í æsku minni hóp fullorðinna sem elskuðu mig og studdu, sem er ómetanlegt. En ég átti líka alveg einstaka ömmu sem kenndi mér ljóð, bænir, þulur, ævintýri, sagði sögur, skáldaði sögur og leikrit og var óþrjótandi að hafa ofan af fyrir stelpukrakkanum sem vildi drekka í sig fróðleik og fékk aldrei nóg.

Mikið lifandis skelfing var hún Pálína amma mín þolinmóð kona, þannig amma vil ég vera. Það var líka henni að þakka að áhugi minn á kveðskap og sagnagerð kviknaði og án hennar uppeldisáhrifa hefði ég trúlega aldrei orðið rithöfundur. Ég hef oft hugsað um þetta og þakkað minni góðu ömmu í huganum og eins og ég segi, svona amma vil ég vera. Amma sem elskar og hefur jákvæð áhrif á alla þætti í lífi barnabarnanna.

En sem sé í barnleysi okkar hjóna tókum við þá ákvörðun að ættleiða börn erlendis frá og er það dýrmætasta ákvörðun sem við höfum tekið í okkar lífi. Þann 13. október 1992 fæddist sonur okkar í Thailandi og 1. janúar 2000 fæddist dóttir okkar í Indlandi. Þvílíkir lukkunnar pamfílar við hjónin erum að eiga þau.

Það er dásamlegt að vera foreldri. Lífið öðlast allt annan tilgang. Þú sem einstaklingur skiptir máli. Þú berð ábyrgð, þarft að vera til staðar og þú ert ekki lengur mikilvægasta manneskjan í þínu lífi. Allt er breytt og hjartað slær í kærleika til barnanna þinna og bænir þínar snúast um allt gott þeim til handa.

Já við Ingi vorum sannarlega heppin, en tíminn líður og þrátt fyrir tilfinningu mína fyrir að vera enn stelpa þá eru börnin allt í einu orðin fullorðin. Lífið heldur áfram og maður óskar þess mest að þau verði hamingjusöm og að draumar þeirra rætist.

Svo gerðist kraftaverk, eins og alltaf er þegar barn fæðist, það kom barnabarn, lítill gullfallegur strákur sem á augabragði breytti öllu lífinu okkar, alveg eins og pabbi hans og frænka gerðu þegar þau komu inn í lífið okkar. Ég vona að ég eignist mörg barnabörn og fái að vera eins og amma mín, fróð, skemmtileg og alltaf til staðar. En ég vil líka vera amman sem gerir allskonar skrýtna hluti, amman sem er á ferð og flugi og lifir lífinu.

Einmitt núna er þessi amma að fara með dótturinni og góðri vinkonu til London á tónleika með Ed Sheeran á Wembley. Mikið hlakka ég til, þetta er alvöru ömmulíf. Kannski sest ég líka niður og skrifa nýja bók, hver veit …………

Ég skora á yndislega vinkonu mína sem líka er nýorðin amma að vera með næsta pistil. Það er Jóhanna Helga Halldórsdóttir á Brandsstöðum í Blöndudal.

Áður birst í 24. tbl. Feykis 2018