Hr. Hundfúll

Herra Hundfúll er orðinn hundleiður á þessu ónýta grasi á Sauðárkróksvelli og er nú búinn að missa tölu á því hversu mörg sumur í röð hefur þurft að bíða fram á mitt sumar með að hefja tuðruspark á vellinum. Það sér hver heilvita maður að þetta náttúrulega gengur engan veginn. Það þarf að smella gervigrasi á aðalvöllinn á Króknum og það fyrr en síðar. Það verður til lítils fyrir tuðrusparkara að fá byggt fjölnotahús í hálfri vallarstærð ef það er síðan ekki hægt að spila fótbolta á löglegum velli fyrr en undir haust þegar Íslandsmótið er yfirstaðið. Ef ekki á að vinna stór spjöll á knattspyrnuiðkun í Skagafirði þá þarf nú að láta hendur standa fram úr ermum. Nema menn séu bara fullsáttir með að fótboltinn leggist af á Króknum.

Herra Hundfúll hefur verið í andlegri krísu síðan Reykjavíkurdætur dilluðu sér og sínum í ljósbláum sjónvarpsþætti Gísla Marteins á dögunum. Eftir að hafa slafrað í sig ýmis misgáfuleg ummæli á samfélagsmiðlum þjóðarinnar ætlaði Herra Hundfúll að hneykslast ærlega hér á Feyki.is en ...

Herra Hundfúll hefur gaman að því að hlusta á þvargarana Andra Frey og Gunnu Dísi sem að rölta með manni inn í daginn á Rás2. Þau eru hress og sniðug þrátt fyrir tuðið. En það er hinsvegar alveg magnað – eigiinlega alveg ömurlegt – hvað þeim tekst að velja leiðinleg lög til spilunar rétt fyrir fréttir í hádeginu. Oftar en ekki neyðist Herra Hundfúll til að slökkva á útvarpinu eða jafnvel stilla á Bylgjuna svo taugakerfið lifi hádegið af.

Herra Hundfúll er lítt stoltur af þeirri þjóðaríþrótt Íslendinga að nöldra. Nú eru til dæmis allir með Ófærð milli tannanna en fólk virðist skiptast í tvær fylkingar eins og oft vill verða...

Við erum frek og tilætlunarsöm. Við krefjumst árangurs af öðrum. Ef eitthvað fer ekki eins og við höfðum gert okkur vonir um orgum við og emjum og köstum leikföngunum okkar í allar áttir. Allt fer á annan endann vegna hluta sem kannski eru ekki svo ofboðslega mikilvægir. Herra Hundfúll er sammála Guðmundi Guðmundssyni handboltaþjálfara um að okkur skortir auðmýkt og fögnuð þegar vel gengur. Jú og sennilega skortir okkur jafnvægi og smá skynsemi þegar illa gengur. Það getur verið kúnst að draga andann.

Því hefur verið fleygt að það sé að losna starf á Bessastöðum. Herra Hundfúlum virðist sem framboð verði meira en eftirspurn... >sjá meira

Nú þrefa menn í París um loftslagsmál og öllum sem þykir nú eitthvað vænt um okkar einmanalegu jörð hér í gímaldi geimsins krossa eflaust fingur í þeirri von að þjóðir heims komi sér saman um að stíga stór skref í átt til minnkandi mengunar andrúmsloftsins.

Herra Hundfúll er ekki duglegur við að hlusta á útvarp. Það er þó einn þáttur sem mögulega getur fengið hann til að bíta á útvarpsöngulinn og það eru Virkir morgnar á Rás 2. Sérstaklega þó ef snillingarnir að austan, Gunna Dís og Andri Freyr, eru við stjórnvölinn. Þau geta jagast hvort í öðru eins og þreytt hjón en væntumþykjan skín í gegn og oftar en ekki verður úr hið snotrasta spjall. Nú þótti hinsvegar Andri hafa farið eitthvað yfir mörkin í spjalli við aðra útvarpskonu og fær talsvert á baukinn hjá sérstökum saksóknurum spjallþráða og samfélagsmiðla. Herra Hundfúll vonar að Andri láti þetta ekkert á sig fá enda er bæði hollt og gott að vera hundfúll öðru hvoru.

Það kemur Herra Hundfúlum pínulítið spánskt fyrir sjónir að sjá iðnaðarráðherra hressan og kátan tala um að leggja sæstreng til Bretlands og selja þangað rafmagn eins og enginn sé morgundagurinn. Í það minnsta miðað við hvað sami ráðherra hafði miklar efasemdir um að hægt væri að finna rafmagnssnúru til að leggja norður í eitt álver á Skaga. En Herra Hundfúll hefur svosem ekkert vit á þessu rafmagni.

Í 37. tölublaði Feykis má meðal annars finna mynd af glaðbeittum köppum í Kiwanisklúbbnum Drangey, margverðlaunuðum eftir einstakt ár þar sem þeir komu mörgu góðu til leiðar með hjálp einstaklinga og fyrirtækja sem lögðu þeim lið. Það er nefnilega alveg magnað hverju klúbbar og kvenfélög hafa fengið áorkað í gegnum tíðina og óeigingjarnt starf þeirra er sannarlega til eftirbreytni. Og kannski er rétt að minna á að góðir hlutir gerast sjaldnast af sjálfu sér.