Aðsent efni

Í morgun leit ég yfir veðurspá næstu viku, sem varla er í frásögu færandi, en fór í kjölfarið að velta fyrir mér hvernig fólk spáði fyrir um veður fyrir tíma veðurfrétta. Eftir umhleypingasamar vikur vitum við hvað það getur verið þægilegt og jafnvel nauðsynlegt að vita á hvaða veðri er von.

Í þessari grein langar mig til að taka smá sveig í umfjöllun minni um sögu og þróun hestamennsku og keppni á hestum hér á landi og víkja ögn að þróun reiðfatnaðar. Ekki ætla ég hér að fara djúpt í efnið eða að hverfa langt aftur í tímann en í hinni stórfróðlegu bók Þórðar Tómassonar í Skógum, Reiðtygi á Íslandi um aldaraðir, sem út kom hjá Máli og mynd árið 2002, er gamla tímanum gerð góð skil og mun ég síðar víkja að því og gera þessu efni frekari skil. Enda er það svo víðfeðmt að ekki verður afgreitt í einni stuttri grein. Núna langar mig hins vegar til að tæpa á fáeinum seinni tíma sögupunktum.

Ég tel það vera mjög mikilvægt að opinberir aðilar í samstarfi við t.d. einkaaðila taki höndum saman um varðveislu og viðhald gamalla skipa og báta og haldi þannig til haga mikilvægum þætti í atvinnusögu okkar landsmanna. Við höfum því miður dregið lappirnar allt of lengi og hætta er á að mörg söguleg skipsfley verði ónýt og heyri sögunni til.

Krista Sól Nielsen er knattspyrnukona í Tindastól, búsett á Sauðárkróki dóttir Ernu Nielsen og Gests Sigurjónssonar. Hún er af árgangi 2002 og þrátt fyrir ungan aldur var hún orðinn lykilmaður í meistaraflokki þar til hún meiddist illa í hné en er nú í miðju bataferli. Við athöfn Menningarsjóðs KS fyrir jól fékk Krista Sól afhentan afreksbikar Stefáns Guðmundssonar og Hrafnhildar Stefánsdóttur, en í umsögn um Kristu kom fram að hún lifi fyrir íþróttina og hafi alla tíð verið metnaðargjörn. „Hún er frábær einstaklingur, mikil keppniskona og hún mun koma sterk til baka.“ Krista er Íþróttagarpur Feykis þessa vikuna.

Við fjölskyldan fluttum norður, heim, úr sollinum fyrir sunnan, veturinn 2017-2018. Reyndar flutti einn fjölskyldumeðlimur í einu yfir töluvert langt tímabil en þrátt fyrir það höfum aðlagast ljómandi vel, að okkur finnst. Að búa í Skagafirði, gefur svo ótrúlega margt.

Öll þráum við að vera laus við að sjúkdómar herji á okkur, en stundum lendum við í slysum eða veikindum. Þá þarf að takast á við þá raun. Oftast getum við fengið góða hjálp frá okkar öfluga heilbrigðiskerfi, stundum næst ekki sá árangur, sem við vildum.

Á liðnum áratugum hafa réttarbætur fært almenningi og öðrum þeim er andspænis stjórnvöldum standa, aukinn rétt. Það verður að teljast trúlegt að stjórnmálamenn hafi á sínum tíma álitið að farið yrði gætilega með þennan rétt. Á síðustu árum hefur æ betur komið í ljós hvernig þessi aukni réttur hefur verið misnotaður eða mögulegar afleiðingar þessarar réttarbótar hafa ekki verið hugsaðar til enda. Er nú svo komið að mikilvæg innviðaverkefni sem tryggja eiga jafnræði meðal þegna landsins hafa tafist mjög og sum um áratugaskeið. Einstaklingar og félagasamtök hafa í sumum tilfellum bundist samtökum um kærumál í skipulagsmálum gegn ýmsum framkvæmdum. Sérkennilegt er að oftar en ekki koma þessar athugasemdir og kærur mjög seint fram í skipulagsferlinu. Steininn tekur þó úr þegar öll kærumál virðast afgreidd, er gripið í hálmstrá sem einungis er ætlað að tefja framkvæmdir enn frekar.

Lúðvík Gunnarsson, landsliðsþjálfari U15 kvenna í fótbolta, valdi hóp fyrir úrtaksæfingar sem fram fór dagana 27. - 29. janúar nk. í Skessunni í Kaplakrika. Í þeim hópi var Vala Björk Jónsdóttir frá Hvammstanga sem nú býr í Hafnarfirði og æfir með Haukum. Vala Björk er dóttir Jóns Óskars Péturssonar og Ólafíu Ingólfsdóttur og er Íþróttagarpur Feykis þessa vikuna.

Pistill þessi sem ég skila alltof seint því frestunaráráttan náði tökum á mér eins og svo oft áður verður ekki um veðrið, pólitík eða eitthvað annað sem enginn nennir að tala um meira. Mig langar mikið frekar að skrifa um hversu dásamlegt það er að búa úti á landi.

Það var myrkur í Svínadal þegar ég var að alast upp á sjötta og sjöunda áratug liðinnar aldar. Myrkur í þeim skilningi að veiturafmagn var ekki komið í dalinn og heimarafstöð aðeins á einum bæ, Grund. Þar lýsti ljós sem vakti aðdáun og barninu e.t.v. dálitla undrun.